Kto pod kim dołki kopie, sam w nie wpada? rozdział 9

Witajcie~!

 

Ale mam zły humor… Spieprzyłam po całości wypracowanie z polaka. Nigdy w życiu sobie tego nie wybaczę…

Dobra. Skończyłam pisać rozdzialik i dodaję dziś.

Ale chce mi się spać… *ziewa przeciągle*

Nie ma nic nowego, ani ciekawego. Jak na razie (niestety) żadnych fajerwerków.

Rozdział jest długi ( jak na moje pisanie), ale prawie nic się w nim nie dzieje. Takie tam tylko pierdoły…

Cholera! Cały czas myślę o tym wypracowaniu… Moja głupota nie zna granic. Będę musiała to poprawić.

Ach… No właśnie! Mam do was ważne pytanko. Ile chcecie żeby było rozdziałów dołków?

Nie przestraszcie się, ale jak sobie obliczyłam ile mi to zajmie, to wychodzi, że wszystkich może być około dwudziestu rozdziałów… Chyba trochę za dużo, prawda? Boję się, że w pewnym czasie mogę zacząć przynudzać, jeżeli już tego nie robię. Z drugiej strony, jak wszystko poskracam, to wydaje mi się, że będzie zbyt ubogie….

Co więc zrobić?!

 

Zapraszam do czytania~!

 

 

Kto pod kim dołki kopie, sam w nie wpada?

Rozdział 9

 

 

Shizuo, jakiś czas temu próbował zasną. Jednak... jakoś mu to nie wyszło. Za każdym razem, gdy zamykał oczy, widział zaspaną twarz Izayi i słyszał to nieoczekiwane "przyjemności zostawmy na później". Co on sobie wtedy myślał wygadując takie niedorzeczności?!

Teraz leżał pod ciepłą pościelą, spokojnie i miarowo oddychając. Przy każdym uniesieniu klatki piersiowej czuł czarne pasemka włosów, delikatnie łaskoczące jego skórę. Tak... menda zrobiła sobie z jego torsu poduszkę. Od zawsze wiedział, że Izaya Orihara był... hmmm... dość oryginalną jednostką. Ale żeby, aż tulić się do największego wroga?! Czy to już nie jest lekka przesada?

Spojrzał na jego śpiącą twarz. I pomyśleć, że tak niebezpieczna i nieobliczalna osoba, w czasie snu wygląda tak niewinnie. Czarne, jak skrzydła kruka włosy, były rozsypane w nieładzie, odstając na wszystkie strony. Zamknięte powieki skutecznie zasłaniały szaleńczy szkarłat oczu bruneta. Jego cera, na co dzień była dość blada, ale teraz policzki prawie niewidocznie zaróżowiły się przez sen. Z jego lekko uchylonych ust wypłynęła odrobinka śliny, znacząc mokry ślad na brodzie. Shizuo ze wszystkich sił, starał się nie wybuchnąć śmiechem. Największy informator w Tokyo, albo nawet i całej Japonii, ślini się przez sen! Nie do wiary! Wygląda jak mały dzieciak, który usnął, zmęczony po zabawie... O czym ja, do jasnej cholery myślę?! Że TEN IZAYA jest słodki i niewinny, jak dziecko?! Rzeczywiście czasem, albo raczej często, zachowuje się gorzej, niż niejeden rozwydrzony bachor, ale... Cholera, cholera, kurwa, cholera jasna! Za dużo myślę, za dużo. To przez brak snu, ten mały ciemny pokoik, bezbronnego i płaczącego Izayę... Nie! Stop! Moje myśli znów schodzą na tą pluskwę! Przecież, po wyjściu stamtąd miało być wszystko jak dawniej! A tu co? Leżę w domu Izayi. W sypialni Izayi. W łóżku Izayi. A ON zrobił sobie ze mnie poduszkę! Takie i inne, lecz podobne myśli zataczały chaotycznie koła w głowie biednego Shizuo. Dopiero nad ranem uwolnił się od natarczywych, nieproszonych towarzyszy i pogrążył się w zbawiennym dla zmęczonego umysłu śnie.

***

Izaya, jak zwykle powitał dzień o godzinie siódmej rano, wyłączając piszczący niemiłosiernie głośno budzik. Przeciągnął się niczym leniwy kocur i po czym na powrót wtulił się w źródło przyjemnego ciepła. Drugi raz od niepamiętnych już czasów spał tak dobrze. Zazwyczaj budził się w środku nocy, zlany potem przez męczące go koszmary. Można by powiedzieć, że sumienie dość brutalnie informowało go o swoim nieustannym istnieniu. Choć w dzień nie dawało znaku życia, zaś w snach odgrywało się na niesfornym właścicielu. Ale od czasu, gdy przebywał przy blondynie zawsze mógł się zrelaksować.

Izaya spojrzał zaspanym jeszcze wzrokiem na pogrążonego w śnie Shizuo. Jego blond kosmyki włosów rozsypane po poduszce, tworzyły coś na kształt aureoli. Tak. Aureoli dla potwora - zaśmiał się w duchu, lecz powolnym ruchem palców przeczesał je delikatnie. Uświadomił sobie, że choć tak często walczył ze swoi wrogiem, to ani razu ich nie dotknął. Choć były farbowane nieustannie tyle czasu, nadal były przyjemnie miękkie.

Poprzedniego dnia właśnie ten sam Shizuo, można powiedzieć, że zaopiekował się nim, a potem nawet obronił własnym ciałem. Tak. Jego wróg numer jeden - Bestia Ikebukuro, która zawsze zarzeka się, że pałała do niego czystą nienawiścią. A teraz leżał wtulony w jego przyjemnie ciepły tors, gratulując sobie rozegrania wczorajszej sytuacji.

***

Kilkanaście godzin wcześniej


Ogłuszające dźwięki zniknęły tak szybko, jak się pojawiły. Izaya otworzył oczy, lecz nie widział nic oprócz otaczającej go ciemności. Powróciło tak dobrze znane mu przez ostatnie kilka godzin uczucie obezwładniającej paniki.

- S-shizu-ch-chan...? - Szepnął cicho przez zaciśnięte ze strachu gardło.

Jednak nie usłyszał żadnej odpowiedzi. Niespodziewanie do jego oczu napłynęły łzy. Nawet nie wiedział, kiedy zaczął cicho szlochać.  Umrę. Na pewno umrę. Nikogo tu nie ma. Shizu-chana tu nie ma. Głupi potwór! Nie dotrzymał obietnicy! Kłamca! Kłamca! KŁAMCA!

- ...Nie bój się... - Izaya na chwilę zamarł, a jego serce zabiło mocniej, gdy usłyszał tak cichy szept blondyna, przerywany co chwila haustem powietrza. Więc jednak Shizu-chan go nie zostawił! - Zawsze będę... przy tobie... A wtedy... nic ci się.... nie stanie... Kasuka...

K-kasuka?! Czy to miało znaczyć... Więc myślał że ratuje swojego braciszka? Izaya podniósł prawą dłoń do góry i prawie natychmiast wyczuł ciało zawieszone kilka centymetrów nad jego własnym. Gdy przejechał palcami w górę torsu, wyczuł kilka nierówności. Połamane żebra. Żeby, aż tak ryzykować?! Głupek! Idiota! Usłyszał syk bólu i błyskawicznie zabrał dłoń. Jednak bestia odczuwa ból, jak człowiek…

Brunet czół jak do skóry pleców wbija się beton, na którym leżał. Zimny, twardy, nieprzyjemny. Kontrastował on jednak skutecznie z ciepłem płynącym od ciała na górze. Shizuo coraz bardziej zmęczony, zaciągał się nieregularnie powietrzem. Jego tors był coraz niżej i niżej. Widać było, że już niedługo wszystko to się skończy. Życie bestii i życie informatora.

Bestia jednak nie myślała o niczym. Jego rozum i świadomość sytuacji dawno opuściły ciało. Teraz główną rolę odgrywały już tylko resztki podświadomości, a cel był jeden: ochronić - nie ważne, za jaką cenę. Ostatkami sił opierał się ciążącemu mu na plecach ustrojstwu. Mocno zaciskał zęby, by tylko się nie poddać. Na jego czole zbierały się krople potu, a z oczu płynęły łzy wysiłku. Tak bardzo się starasz Shizu-chan, by twojemu braciszkowi nic się nie stało. Jeśli opamiętasz się, kogo chronisz będziesz bardzo rozczarowany...

Izaya westchną głośno. Podniósł do góry dłoń i starł powolnie łzy potworka. Nie mógł na nie patrzeć - były za bardzo ludzkie. W jego oczach także zagościł ponownie słonawy płyn, po czym spłynął w dół ich kącikami.

- Wiesz co Shizu-chan? - Jego gardło było zaciśnięte ze strachu, ale mówił dalej. To mogły przecież być już jego ostatnie słowa. - Na siłę chcesz stać się człowiekiem. Aż do samego końca. Jesteś taki wkurwiający... Ale szczerze wątpię, że mógłbym spotkać gdzieś drugiego takiego "ciebie". Choć nie jesteś jednym z moich ukochanych ludzi, nadal jesteś dla mnie wyjątkowy... - Przerwał na chwilę, by przełknąć ślinę i wziąć kolejny głęboki oddech. Gdy zebrał już całą swoją odwagę i postanowił kontynuować, usłyszał szmer. Zamarł momentalnie w oczekiwaniu.

Ciągłe szmery, coraz bliższe i bliższe. Potem przerodziły się w wyraźniejsze dźwięki, które okazały się słowami. Stawały się coraz głośniejsze. Potem było słychać pokrzykiwania. "Shizuo!”, „ Izaya!”, „Gdzie jesteście?!”, „Odezwijcie się!”, „Słyszycie nas?”, „Idziemy po was!"

Izaya zamarł. Będę uratowany... Będziemy uratowani! Tylko to kołatało mu teraz w głowie. Wolność!

- Shizu-chan słyszysz?! Słyszysz?! Będziemy za chwilę wolni! Wytrzymaj jeszcze tro... - Urwał momentalnie. Choć było tak ciemno, że nie widział nawet swojej dłoni wyciągniętej przed siebie, dostrzegł przerażająco bladą twarz Shizuo. Nie... Nie! NIE! On przecież nie mógł...

Izayę oślepiło niespodziewane światło, zakrył dłonią oczy. Zaraz potem usłyszał, jak ktoś wykrzykuje jego imię. Poczuł szarpnięcie. Wyciągają go! Ale przecież Shizu-chan... Chwycił z całych sił blondyna. Wpadliśmy w to razem, wyjdziemy z tego razem. Innej opcji nie przyjmował do wiadomości.

Chwile potem obaj leżeli na noszach, wiezieni pędem do karetki. Nie... Czyżby to był van?! Poruszył głową na boki, szukając jakiejś znajomej twarzy. W momencie zawisł nad nim doktorek.

- Wiem co myślisz. - Powiedział zdyszany, próbując biec tak szybko, jak robili to ci niosący nosze. - Ja się wami zajmę. Za bardzo się boję, że tam, w szpitalu coś znowu spieprzą...

Obydwoje zostali władowani do samochodu. Z przedniego siedzenia wychylił się Kadota. Gdy tylko zobaczył, że doktor skinął głową, ruszyli. Izaya usiadł na noszach, a przez tylną szybę ujrzał ratowników medycznych pędzących za samochodem.

- Izaya powinieneś leżeć! - Ton głosu doktorka nie znosił sprzeciwu. Na powrót wrócił do badania blondyna. - Kadota! Stan Shizuo jest poważny... Boję się że nie zdążymy dojechać do mnie na czas...

- Jedziemy do mnie.

Wszyscy spojrzeli w tył samochodu z zaskoczeniem malującym się na twarzach. Izaya pokazał swój firmowy uśmieszek, choć ręce mu drgały... ze strachu?

- No co? Przecież jest tam najbliżej.

Kadota spojrzał pytająco na Shinrę. Ten po krótkim namyśle rzucił tylko "Jedziemy."

Droga dłużyła się niemiłosiernie. Gdy w końcu dojechali na miejsce wnieśli Shizuo do mieszkania Izayi. On sam doczłapał się do niego na własnych nogach, odmawiając wszelkiej pomocy.

Gdy przekroczył próg, rozejrzał się dookoła po znajomym otoczeniu. Jednak nie było ich w salonie. Z piętra powyżej dobiegły go odgłosy rozmowy i rozdzieranego materiału. Ruszył w stronę dźwięków, które zaprowadziły go do sypialni. Pierwsze, co ukazało się jego oczom to potargany i brudny strój barmana pałętający się w nieładzie po podłodze. Przy łóżku krzątał się lekarz i pomagający mu Kadota. Izaya czuł się jak we śnie. Wszystko co się działo, było tak nierealne, że zachodziło już o miano wariactwa. Brunet z daleka przyglądał się bladej postaci w bokserkach leżącej nieruchomo na materacu.

- Izaya… - Shinra, gdy tylko wyczuł jego obecność, odwrócił  się do niego. – Wyjdź. Potrzebujemy teraz spokoju, a tylko będziesz tu przeszkadzał…

Izaya patrzył na lekarza w osłupieniu. Będę przeszkadzał…? JA?! Wyganiać mnie z własnego domu?! Oparł się o ścianę i skrzyżował ręce na piersi w geście buntu. Shinra pokiwał tylko głową w rezygnacji. Powrócił do rannego.

- Jeśli naprawdę nie masz co robić i zamierzasz stać tu bezczynnie, to lepiej przydaj się na coś. – Rzucił pospiesznie Kadota. – Potrzebna jest jakaś misa z ciepłą przegotowaną wodą i ręczniki. Przynieś. – Powiedział jak do psa, mając nadzieję, że informator się obrazi lub zdenerwuje i pójdzie w cholerę. Rzeczywiście poszedł. Przynajmniej nie będzie się plątał pod nogami… Eh?! Co jest, kurwa?!

Izaya stał przy łóżku z przewieszonymi przez ramię nowiutkimi, białymi ręcznikami, a w rękach trzymał oburącz duży garnek. Zaskoczeni Kadota i Shinra popatrzyli się w ciepłą wodę i bruneta.

- Nie mam żadnej misy w domu, ale to powinno wystarczyć, prawda? – Powiedział wpatrując się w łóżko.

Z szoku pierwszy wyrwał się lekarz.

- Tak! – Krzyknął głośno.

Zabrali się za obmywanie nieruchomego blondyna z pyłu i krwi. Przez całą warstwę tego brudu nie było widać prawie nic, ale po umyciu wszystkie rany się ukazały. Pełno zadrapań większych i mniejszych, ma plecach ślady po tak dobrze znanym w wszystkim sprężynowym nożu. Doktorek przemilczał  jednak ten fakt. Nie ma teraz czasu na rozdrabnianie się nad szczegółami. Kto zaczął, a kto skończył. Kto sprowokował, a kto nie. W tej sprawie ta dwójka zawsze zachowywała się, jak dzieci z podstawówki.

Lekarz spojrzał na nich. Bardzo dziwny widok. Izaya pochylał się nad barkiem Shizuo delikatnie obmywając go ręcznikiem. Ledwo stał, chwiejąc się na boki z ogólnego wyczerpania. Oczy miał podkrążone, czarne zawsze włosy, były teraz szare od pokrywającego je pyłu, gdzieś na policzku i czole znajdowały się resztki zakrzepłej krwi.

- Izaya… Idź się trochę ogarnąć. – Powiedział Shinra troskliwie. Widząc, że chłopak chce protestować nie pozwolił mu dojść do słowa. – Popatrz na siebie. Jesteś cały brudny. Zaraz Shizuo na nowo trzeba będzie myć… Poradzimy sobie.

Brunet zastanowił się przez chwilę po czym odłożył ręcznik i poszedł do salonu. Usłyszeli tylko zamek rozpinanej kurtki i uderzające o podłogę buty. Pewnie położył się na którejś z sof, zbyt zmęczony, by pierwsze się umyć.

Zapadła cisza, którą za chwilę przerwał Kadota.

- Shinra… - Zamyślił się przez chwilę, składając jakąś sensowną wypowiedz. Mówił szeptem, bojąc się, że tamten może jeszcze ich usłyszeć.  – Co mu się stało? – Wskazał znacząco głową w stronę gdzie zniknął Izaya. – Podmienili go, czy co? No wiesz… To nie tak, że mi przeszkadza jego zachowanie, ale to jest po prostu dziwne… Bardzo dziwne.

Lekarz zanim się odezwał, pomyślał chwilę. Powiedzieć o klaustrofobii, czy nie powiedzieć?

- No wiesz… Zaszły tam pewne nieciekawe okoliczności. Izaya jest najzwyczajniej w świecie zmęczony. Nie musisz się martwić, jutro już pewnie wróci do normalnej formy.

- Mhm…

Znów zapadła cisza.

Shizuo oddychał równomiernie, oni natomiast odkażali i owijali rany w bandaże.  Skończyli ze wszystkim w trzy godziny. Trzy pęknięte żebra,  złamana ręka, zwichnięty nadgarstek i kostka. Nie jest tak źle, mogło być przecież dużo gorzej.

Zrobiło się już późno. Zmęczony Kadota zgarną swoją ekipę i pojechali do domów. Shinra dalej siedział i czuwał przy blondynie. Usłyszał lejącą się w łazience wodę. Izaya najwyraźniej poszedł się umyć.

Potem wydarzenia nastąpiły po sobie błyskawicznie. Zadawane pytania, odpowiedzi na nie, aż w końcu zapanowała ta znajoma, ciężka atmosfera, zawsze towarzysząca tej dwójce, gdy byli za blisko siebie. Lekarz usiekł w popłochu. Czy zrobiłem dobrze zostawiając mu Shizuo?

***

Izaya rozmyślał, dalej wtulony w ciepłe ciało. Ciekaw jestem, czy Shizuo wziął moje ostatnie słowa na poważnie… Cóż pewnie niedługo się przekonam. Ziewnął przeciągle, spojrzał na zegarek. Jest jeszcze tak wcześnie… Objął blondyna i ponownie zamknął oczy, oddając się we władanie snu.