Kto pod kim dołki kopie, sam w nie wpada? - rozdział 10

Witajcie~!

Uff~! Nareszcie skończyłam. Wiem, że kilka osób liczyło bardziej na „Jak pies z kotem…”, ale jakoś tak mi się zaczęły kolejne „Dołki” pisać. Ale nie bójcie się! Następna notka będzie poświęcona naszym zwierzaczkom. Nie wiem czy wyrobię się z czasem, ale postaram się ją wstawić… jakoś w środku tygodnia (ale nic nie obiecuję). Będzie to prawdopodobnie przedostatni rozdział. W następną sobotę lub niedzielę znów pojawią się kolejne „Dołki”.

Zauważyłam, że pojawiło się kilka nowych osób komentujących moje… ekhem… „opowiadania”(jeżeli tak to w ogóle można nazwać) – za co naprawdę im dziękuję J.

A odnośnie współpracy (wspólnego pisania) to od osób, które się wyrażają na to ochotę, prosiłabym (jeśli oczywiście zechcą), by napisały mi (Ilovehumans69@gmail.com) jakieś kontakty do siebie (np. e-mail). Ułatwi to nam korespondencję ;) Oczywiście, dziękuję każdej chętnej osobie z osobna, że chcą się ze mną męczyć J i pisać różne „dziwne rzeczy”.

A jeśli jesteście ciekawi ( a jeśli nie jesteście, to pomińcie ten akapit, bo tu będę się wyżalać), to pisałam ten rozdział od samego rana. Zazwyczaj pisałabym to max. do trzech godzin, ale… No cóż, tak jakoś wyszło, że pierwsze dwa zdania pisałam półtorej godziny. Hahaha…haha…ha…-----  Jakoś nie mogłam się zebrać do pisania. A to coś zaczynałam bazgrać tuszem (przy okazji złamała mi się jedyna sztaluga), a to grałam na komórce (w Pou), albo siedziałam na facebook’u i patrzyłam, jakie głupoty wstawiają moi znajomi. Przy okazji znalazłam pierwsze OVA Vassalord’a z polskimi napisami (Vassalord OVA 1 ), na które czekałam cztery miesiące. Ale i tak doszłam do wniosku, że wersja papierowa jest lepsza. Jeszcze takie fajne video KLIK~. Jak zwykle rozpisuję się, o jakiś bzdurach, a Wy moi biedni pewnie czekacie na konkrety.

Więc:

Zapraszam do czytania~!

 

 

Kto pod kim dołki kopie, sam w nie wpada?

Rozdział 10

 

 

Popołudniowe słońce wpadało przez przeszkloną ścianę sypialni, oświetlając leżącą na łóżku sylwetkę. Drażniące promienie, bezlitośnie wyrywały śpiącego z przyjemnych objęć snu. Shizuo próbował uciec przed natarczywym światłem, przewrócić się na drugi bok lub zasłonić dłonią powieki. Jednak nie dał rady. Zrezygnowany zaszczycił świat spojrzeniem swoich zaspanych oczu. Przegrał kolejną walkę.

Na początku jeszcze wmawiał sobie, że wszystkie przypominające mu wydarzenia, były tylko jakimś kolejnym złym snem, koszmarem, wywołanym zbyt ciężkostrawną kolacją. Teraz już od dłuższego czasu wpatrywał się w sufit. A dokładniej sufit w mieszkaniu Izayi, w sypialni największej mendy i jego osobistego wroga. Leżał w jego łóżku, pod jego pościelą i nawet oddychał tym samym powietrzem, co on. Jednak samego informatora nie było w pobliżu. Nawet w zasięgu wzroku.

Blondyn czuł osłabienie i nieprzyjemną suchość w gardle, jakby wcześniej zjadł tonę piasku. Chciało mu się przeraźliwie pić, jednak gdy próbował choć podnieść rękę, ta dalej leżała, jak kłoda. Dziwna „mieszanka”, którą podał mu Shinra nadal działała, więc samowolne pójście do kuchni odpadało całkowicie. Zdeptać swoją dumę i poprosić kleszcza o wodę? Niedoczekanie!

Wskazówka zegara wiszącego na ścianie leniwie krążyła po tarczy, zataczając koło. Minęła minuta, potem jeszcze następne i kolejne. Z każdą chwilą nieprzyjemne uczucie w przełyku i ustach się nasilało i nie dawało się już dłużej ignorować.

Blondyn przeklinał się w myślach.

- Kleszczu… - Próbował krzyknąć, lecz jego usta opuścił  tylko chrapliwy szept. Spróbować jeszcze raz? Poniżyć się do tego stopnia, by wzywać wroga? –Kleszczu… Pchło. Mendo! IZAYA! – To już musiał usłyszeć. Nie poniży się jeszcze bardziej.

Minęły dosłownie ułamki sekundy, gdy blondyn usłyszał pospieszne kroki. Drzwi uchyliły się.

- Oh~ Obudziłeś Shizu-chan? A już myślałem, że niedługo zaczniesz się rozkładać w moim łóżku. – Jak zwykle w głosie informatora można było dostrzec kpinę, a wredny uśmieszek jeszcze bardziej potęgował to wrażenie.

Izaya wszedł niespiesznie do pokoju, stając w odległości metra od łóżka. Obie ręce miał schowane za plecami. Ostrożności nigdy za wiele. Jednak, gdy obiekt jego drwin nawet się nie poruszył, przysiadł na materacu z pytającym spojrzeniem.

Shizuo przeklinał wszystko, co przyczyniło się na taki obrót wydarzeń. Ten budynek, mendę, doktorka, a nawet to, o co zawadził informator, biegnąc na wolność. Nigdy nie wybaczy sobie tego, co za chwilę powie.

- Chce mi się pić… - Wychrypiał. - Czy mógłbyś przynieść mi wodę? P-pro… - Nie… To słowo nigdy nie padnie z jego ust w stronę tej mendy. Nigdy nie powie słowa „proszę”. Tak poniżającego! Nigdy! NIGDY!!!

Izaya spojrzał na Shizuo, dokładnie lustrując go wzrokiem. Jego uśmieszek się powiększył, a w czerwonych oczach błyszczały iskierki rozbawienia.

- A gdzie podziało się pewne magiczne słówko? – Udał zamyślonego. - Takie na przykład „proszę”. Chyba powinno wystarczyć? Więc…? – Spytał szyderczo, chichocząc pod nosem. Jednak widząc opór mężczyzny i jego zaciętą minę, natychmiast spoważniał. – Więc męcz się sam.

Spojrzeli sobie w oczy. Czerwone wyrażały wyższość i nieustępliwość, a z bursztynowych biła czysta chęć mordu i pogarda. Zapadło napięte milczenie.

W końcu, po paru minutach tej niemej bitwy, Izaya westchnął głośno z rezygnacją. Wyciągną przed siebie ręce, które przez cały ten czas miał za plecami. W jednej trzymał miseczkę z jakąś parującą papką, w drugiej szklankę z wodą. Widząc przezroczysty płyn, Shizuo poczuł jeszcze większe pragnienie. Uporczywie wpatrywał się w naczynia, które brunet odkładał na szafkę nocną.

Widząc zdesperowaną minę blondyna, informator mimowolnie się roześmiał.

- Przecież nie możesz pić na leżąco, prawda? Każdy przy odrobinie pecha może się utopić w łyku wody. Nawet taki potwór, jak ty.

Nachylił się nad blondynem, na co ten mimowolnie warknął. Jednak nieustraszona menda objęła jego tors, podciągając go do pozycji względnie siedzącej i oparł go plecami o ścianę. Zawiązał mu jakąś szmatkę pod czyją, przez co mężczyzna wyglądał, jak mały dzieciak ze „śliniaczkiem”.

Blondyn czuł się, jak wypchana kukła. Jak marionetka w rękach nieobliczalnego lalkarza. Nie mógł zrobić nic. Ani się poruszyć, ani odpyskować. Po prostu nie dał rady, zbyt osłabiony. Tak… Słaby Shizuo Heiwajima – te trzy słowa tworzyły chyba największy oksymoron na świecie.

Izaya na powrót usiadł na skraju materaca. Sięgnął ręką po szklankę i podsunął pod suche usta blondyna, nachylając tak, by ten mógł się napić. Shizuo jednak wpatrywał się w niego podejrzliwie.

- Nie bój się, nic tam nie dosypałem Shizu-chan. Jak jesteś w takim stanie, to nawet drażnienie się z tobą nie jest zabawne. Pij. Przecież chciałeś wody, prawda?  - Spojrzał na blondyna, a w jego oczach było coś dziwnego… Zaraz potem odwrócił wzrok w bok.  Jakby to nie był Izaya, Shizuo pomyślałby, że może to być troska. Ale to do jasnej cholery jest Izaya!

Były barman wpatrywał się jeszcze przez chwilę w mendę, ale potem zaczął łapczywie pić. Po opróżnieniu szklanki, informator odstawił ją na szafeczkę, ale zaraz w jego dłoni pojawiła się miseczka z parującą owsianką. Wziął łyżeczkę do ręki i nabrał na nią białą papkę.

- Izaya… Nie chcę tego czegoś… - Blondyn przyglądał się z niechęcią na  miseczkę, ale już kilka minut temu pogodził się, że jest zdany na łaskę i niełaskę informatora.

- Shizu-chan~! Jak nie będziesz jadł, to będziesz malutki i słaby~ Słyszysz? M~A~L~U~T~K~I~ I~ S~Ł~A~B~Y~! – Brunet przeliterował śpiewnie ostatnie słowa. – A tego nie chcemy, prawda? – Nakierował łyżkę w stronę jego ust. – Otwórz buzię Shizu-chan! Samolocik leci!

Chwilę późnej, Shizuo miał całe usta wypełnione parzącą owsianką. Mimowolnie wypluł gorącą papkę, co spotkało się z zaskoczonym spojrzeniem bruneta.

- Gorące. – Odpowiedział tylko tym jednym słowem na nieme pytanie.

Potem już wszystko poszło sprawniej. Kolejne porcje były pieczołowicie odmuchiwane i chłodzone przez informatora, a Shizuo pokornie połykał papkę.

- Grzeczny potworek. – Powiedział Izaya, gdy naczynie było już poste. Skierował spojrzenie na blondyna. -  Chyba nie było to, aż takie zł… e… - Przerwał widząc, jak z kącika ust mężczyzny spływa trochę mleka z owsianki, co było łudząco podobne do s… Brunet się zarumienił i szybko wytarł białą substancję.

Shizuo wpatrywał się w podejżanie dziwnie się zachowującego Izayę. Coś było wyraźnie nie tak, jak powinno. Jeszcze do tego, ta menda się rumieni…

- Izaya… dlaczego robisz to wszystko? – Spytał. Ta sytuacja powoli, lecz coraz bardziej zaczynała go niepokoić. – Dziwnie się zachowujesz. Nawet, jak na siebie. Trzymasz mnie we własnym mieszkaniu, karmisz… Tylko nie próbuj mi wmówić, że o opiekę nade mną prosić cię Shinra, bo w to na pewno nie uwierzę.

Brunet wstał z łóżka, zebrał brudne naczynia i skierował się do wyjścia. Dopiero, gdy mijał próg zaszczycił blondyna spojrzeniem, lecz jego twarz była obojętna i nie wyrażała żadnych emocji. Jak maska. Ale w jego oczach było dostrzegalne coś na kształt smutku.

- Wiesz, Shizu-chan… Wszystko ma swoją cenę. – Zaczął wyjaśniać. - Informacje, jedzenie, książki, meble… Wszystko. Życie też. Ty moje CAŁKIEM NIECHCĄCY uratowałeś, myśląc, że jestem twoim bratem. Ale to nie zmienia faktu, że mam teraz względem ciebie dług. – Wyszedł z sypialni, zamykając za sobą drzwi i zostawił Shizuo sam na sam z błądzącymi chaotycznie myślami.

***

Reszta dnia minęła… dziwnie. Jeżeli tak to można ująć, gdy dwóch zaciekłych wrogów mieszka pod jednym dachem. Oczywiście Izaya, był na każde zawołanie blondyna, ale gdy już przychodził zapadała niezręczna cisza. Nie robił uszczypliwych uwag, nie próbował denerwować czy prowokować. Robił co miał zrobić, a potem bez słowa wychodził i wracał do swoich zajęć.

Shizuo nigdy nie widział go takiego. Zawsze nadpobudliwa menda, dokazywała wszystkim wokół, a teraz… Wydawał się poważnie zamyślony, lub, można by się nawet pokusić o stwierdzenie, że był smutny. Już na pierwszy rzut oka było widać, że coś go gryzie.

To nie moja sprawa. – Blondyn już od jakiejś godziny, czy dwóch prowadził swój wewnętrzny monolog, który zawsze spływał na ten sam drażliwy temat. – To jest Izaya. IZAYA! Mój największy wróg od pierwszego dnia, w którym się poznaliśmy. To nie moja wina, że ta pluskwa ma cały czas humorki… Raz rzuca mi jakieś dwuznaczne… nie… w tym przypadku była to całkowicie jednoznaczna uwaga. Tak… Potem się tuli… I śpi ze mną… Potem się rumieni… Jak tak nad tym myślę, to zaczyna to wyglądać coraz bardziej nieprawdopodobnie… I chyba jeszcze zaczynam się o niego martwić… Kurwa mać! Przecież, po wyjściu z tamtą miało być wszystko tak jak dawniej… Kurwa! Kurwa! Kurwa!

Dalsze rozmyślania jednak skutecznie przerwało mu wejście bruneta. Podszedł do łóżka, ale nawet nie raczył spojrzeć na blondyna.

- Czas spać, Shizu-chan. – Powiedział tylko. Nawet to denerwujące zdrobnienie, nie było wyśpiewane dźwięcznie, tak jak miał to w zwyczaju robić.

Ułożył Shizuo w pozycji leżącej, poprawił mu machinalnie poduszkę i przykrył pościelą. Zaraz potem skierował swoje kroki w stronę drzwi.

- Izaya… Co się stało? – W powietrzu rozbrzmiał cichy głos blondyna. – Tylko nie myśl sobie, że się o ciebie martwię, ale…

- Miałeś pretensje, że wcześniej zachowywałem się dziwnie, prawda?! – Przerwał mu Izaya, odwracając się do niego przodem. Prawie krzyczał, a w jego oczach palił się jakiś dziwny blask. – Teraz też coś ci nie pasuje w moim zachowaniu?! Przecież… przecież… - Odwrócił szybko głowę w przeciwnym kierunku. – Kurwa! – Wyszedł pospiesznie z pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi.

Shizuo wpatrywał się tępo w miejsce, gdzie zniknął brunet. Pierwszy raz w życiu widział, żeby Izayą miotały, aż takie wielkie emocje. Krzyczał i klął. Tylko nie było to, tak jak zwykle - dla zabawy. Wcześniej wszystko, co robił lub mówił, wydawało się doskonale wyuczonym scenariuszem, napisanym przez niego samego. A teraz? Wszystkie sznurki wyrywały się mu spod kontroli.

- Izaya? Izaya! Izaya! – Shizuo wołał go jeszcze kilkadziesiąt razy, lecz informator nie przychodził.

Minęła godzina, potem druga i kolejne. Ta sprawa nie dawała mu spokoju. Blondyn cały czas czekał na pojawienie się bruneta. Ale się nie doczekał. Usnął dopiero wczesnym rankiem, osłabiony przez leczące się rany i zmożony przez sen.