Dopowiedz do Walentynek ( Shizaya - One-shot)

Złożyłam obietnicę. Z małym opóźnieniem, ale dotrzymałam jej.

Miała być „dopowiedz” do opowiadania Walentynkowego i jest. Ale dlaczego wyszła dłuższa od pierwowzoru, to już nie wiem.

Życzę miłego czytania.

 

Walentynki

(Widziane oczyma informatora)

Zostałem brutalnie obudzony o ósmej rano, przez dość głośne „zabawy” sąsiadów. Po raz kolejny doszedłem do wniosku, że ściany  dzielące mieszkania są stanowczo za cienkie. Wychodząc z sypialni spojrzałem jeszcze na kalendarz. Już wszystko jasne! Dziś są walentynki i jak słychać niektórzy świętują na całego. Przecież nie mogę być od nich gorszy! Pobiegłem włączyć komputer, by okazać ludziom moją dość specyficzną miłość. Niestety nikt z dollarów nie był obecny na czacie. Oj, jaka szkoda… więc muszę wyjść i pokazać swoje uczucie osobiście! Cel na dziś: Ikebukuro!

Wybiegłem z mieszkania w podskokach, zmierzając w stronę tętniącej życiem dzielnicy. Mijałem obejmujące się kurczowo parki idące w kierunku kin lub sklepów. „Och, Serduszko Ty moje! Chcesz iść do kawiarni? – Ależ, Kochanie! Z Tobą to i nawet na koniec świata!” Na każdym kroku było słychać podobne słowa. Takie to słodke,  że aż mi niedobrze. Ale jednak w powietrzu unosiła się ta słodka i ciepła atmosfera miłości, której nigdy nie doznałem. Przecież kocham tak samo wszystkich ludzi! No, oprócz jednego wyjątku. Bo jak można stawiać własnego największego wroga na równi z innymi? Stałem na brzegu chodnika i czekałem na zielone światło. Po drugiej stronie ulicy otworzyły się drzwi kina, z których zaczęła wypływać ludzka masa. Oczywiście najwięcej było grupek dwuosobowych płci przeciwnych. No, bo jak niby inaczej miałby wyglądać 14 lutego? Ustawili się po przeciwległej stronie pasów. Po prostu jak mała armia! A tu tylko ja…

Światła zmieniły swój kolor, samochody zatrzymały się. A oni? Ruszyli, jak taran. Przypomniały mi się słowa braciszka Namie-san. „Siła miłości… Pff!” Ledwo co się przez nich przecisnąłem, zawdzięczając to tylko i wyłącznie mojej niebywałej zwinności. Codzienne treningi z Shizu-chan jednak się opłacają.

- Izaya! Przyjdź na sushi! Sushi tanie! Sushi dobre na rozterki miłosne! – Z rozmyślań wyrwał mnie głos Simona.

Zmierzyłem go śmiercionośnym wzrokiem.

- Czy coś insynuujesz? – Spytałem tylko.

- Nie! Ale ty samotny, a dla samotnych dzisiaj duże zniżki! I pocieszenie. Weź jedno. – Mówiąc to, podsunął mi pod nos wielki kosz z ciasteczkami z wróżbą.

- Pff! – Fuknąłem, ale wziąłem jedno. Nie było sensu spierać się z olbrzymem. – Ale pamiętaj Simon! Ja nigdy nie jestem sam! A to dlatego, że ludzie których tak bardzo kocham, zawsze się gdzieś pałętają! – Odkrzyknąłem na odchodnym i ruszyłem w swoją stronę.

- I dlatego właśnie jesteś samotny. – Powiedział cicho po rosyjsku, ale mnie to już nie obchodziło.

***

Czy naprawdę jestem aż tak samotny?

Siedziałem na dachu budynku i  wpatrywałem się w ludzkie mrowisko. Obdzwoniłem kilka osób, załatwiłem potrzebne sprawy, zdobyłem przydatne informacje. Wszystko tak proste i łatwe do osiągnięcia, że powoli stawało się niezwykle nudne i monotonne. Sięgnąłem do kieszeni kurtki, by pobawić się scyzorykiem. Moje palce natknęły się jednak na coś innego. Wyciągnąłem ciastko i obejrzałem dokładnie. No cóż… Nie mam nic do stracenia. Odpakowałem  je i przełamałem na pół, wyciągając ze środka karteczkę. Przeżuwając wpakowany do buzi słodycz, rozwinąłem papierek i przeczytałem napis: „Na horyzoncie pojawi się wybawca od dręczących cię pytań.” Deszcz okruszków ciasta obsypał przechodniów poniżej, gdy parsknąłem śmiechem. Zaczyna się dzisiaj robić naprawdę ciekawie!  Tak, jestem zainteresowany odpowiedzią. Moja cząstka odpowiedzialna za manipulację zaczynała już zacierać rączki i szczerzyć się w parszywym uśmieszku.

***

Nienawidzę,  kiedy ludzie mnie ignorują.

Stałem na środku placyku w parku, trzymając w rekach tabliczkę głoszącą: „Przygarnij mnie na Ten dzień, albo i dłużej”. Od pięciu godzin czekałem już na mojego wybawcę, ale jak dotąd się nie pojawił. By urozmaicić sobie oczekiwanie, obserwowałem reakcje mijających mnie ludzi. Ci, którzy mnie znali, widząc moją osobę z tą prowokującą tabliczką, odwracali się i uciekali, by być jak najdalej. Tacy przewidywalni… Ale nuda.

Chociaż, że miałem na sobie moją kurtkę z futerkiem, było mi cholernie zimno. Czułem się, jakbym zamarzł całkowicie, a moje ciało raz po raz szarpały dreszcze. Perspektywa pozyskania odpowiedzi na moje pytania była kusząca, ale nie za cenę ostrego zapalenia płuc. Już odwracałem się, by zawrócić do domu, ale zobaczyłem jego. Był sam. Chociaż jest środek zimy, on jak zwykle chodzi tylko w tym głupim stroju barmana. A to znaczy, że jest mu ciepło, co oznaczało, że może być moim potencjalnym kaloryferem.

- Shizu~chan! – Krzyknąłem, biegnąc w jego stronę, a tabliczkę odrzucając gdzieś za siebie.

- Daj mi spokój. Nie mam ochoty jeszcze bardziej się wkurwiać. – Powiedział tylko, przygotowując mięśnie na odparcie mojego ataku.

Jego słowa nie zraziły mnie ani trochę. Dosłownie, wskoczyłem na niego, przylegając jak najdokładniej. Miałem rację! Jest taki przyjemnie cieplutki… Jak przenośny termofor.

- C-co ty do ciężkiej cholery robisz?! – Krzyknął.

Spojrzałem na niego i już miałem ochotę ponabijać się z jego znikomego poziomu inteligencji, ale…

 - Hej, wy tam!- Spojrzeliśmy równocześnie w kierunku, z którego dobiegał głos. Stał przy nas mężczyzna około trzydziestki, ponad dwa metry wzrostu, o byczym karku. W skrócie: kawał chłopa. - Tak do was mówię! To twoje, prawda? – Zaczął wciskać mi w twarz tabliczkę, która wcześniej rzeczywiście była moja. - Zapłacicie mi za to! Przez was mojej dziewczynie złamał sie paznokieć! - W tym momencie zza jego pleców wychyliła się utlenowana solara z rozmazanym od płaczu makijażem. -Zapłacicie mi za to, wy pedały jedne! - Krzyknął na zakończenie.

Spojrzałem na twarz Shizuo. Na jego czole zaczęła niebezpiecznie pulsować żyłka. Shizu~chan się wkurwia, bo grozi mi ktoś inny niż on sam? Jak słodko! Przeniosłem się na jego plecy i wtuliłem mocniej, by nie ograniczać jego furii.

***

Cały czas wisiałem, uwieszony na Shizuo. Gdy dokopywał temu cwelowi, czułem każdy, nawet najmniejszy ruch mięśni. I jeszcze to przyjemne ciepło jego ciała. Teraz zmierzał najwyraźniej w stronę swojego mieszkania. Czy nie czuł mnie na sobie?

- Wiesz co, Shizu-chan? Jak się rozprawiałeś z tym gościem, to nie musiałeś demolować przy okazji pół parku. – Czyżby moje zapomniane sumienie w końcu się odezwało? Nie! Chciałem mu jeszcze trochę podogryzać, ale dlaczego w moim głosie nie było tak dużo kpiny jak zazwyczaj?

- Jeszcze tu jesteś? Niewystarczająco spieprzyłeś mi już dzień? – Odburknął tylko.

- Zniszczyłeś mi moją tabliczkę, kiedy waliłeś nią tego typka po łbie i jeszcze masz do mnie pretensje? – Na te wyrzuty mięśnie blondyna spięły się automatycznie, ale ja nie przestawałem.- Teraz ty musisz mnie przygarnąć, Shizu~chan! Nie masz innego wyjścia!

- Dobra. Niech ci będzie. Ale daj mi się już wyspać. – Gdy to powiedział, poczułem niemałe zaskoczenie, ale dopiero teraz dostrzegłem jego zmęczenie.

Wiedziałem, że ostatnio było dużo kłopotów z pobieraniem długów, ale nie miałem pojęcia, że taki potwór jak on, będzie kiedykolwiek tak padnięty, jak przeciętny człowiek. Jakby tak pogrzebać w pamięci i się zastanowić, to prawdopodobnie od półtorej miesiąca nie miał wolnego, ani jednego dnia…

- Zejdziesz ze mnie w końcu? – Z rozmyślań wyrwało mnie jego szorstkie pytanie.

- ... Ach, tak! – Odpowiedziałem i ześlizgnąłem się z jego pleców. - Tak szczerze powiedziawszy, to nie sądziłem że się zgodzisz, Shizu~chan! Ale ty jak zwykle mnie zaskakujesz!

Otworzyłem pierwsze drzwi i moim oczom ukazała się nieduża, ale uporządkowana kuchnia. Dopiero teraz uprzytomniłem sobie, że jestem głodny. Zrobiłem jakieś kanapki, a do popicia zaparzyłem herbaty. Poszedłem do saloniku i usiadłem na miękkiej sofie, pijąc gorący napój. Naprawdę, jest tutaj bardzo przytulnie i tak… domowo. Po chwili kubek stał już pusty na stoliku, a ja pogrążyłem się w rozważaniu zaistniałej sytuacji. Shizuo wydawał się dzisiaj okropnie spokojny, ale także lekko nieobecny. Chyba oznaczało to, że jest naprawdę bardzo zmęczony, więc podłe drażnienie się z nim nie byłoby nawet zabawne. Usłyszałem szum lejącej się wody. Czy on jest, aż taki głupi, by na mnie wcale nie uważać? Przecież jestem nieobliczalny! W każdej chwili mogę wbić mu nóż w plecy! Przecież…

***

Otworzyłem oczy. Ile mogłem spać? I co się do jasnej cholery ze mną stało?

Przeanalizowałem sytuację. Znalazłem się w mieszkaniu Shizuo, poszedłem do kuchni, zrobiłem kanapki i zaparzyłem herbaty… Czyżby to była ta specjalna uspokajająca mieszanka od Shinrai? Jak słyszałem, u potworka tylko łagodziła napady furii. Ale czy dawka dla niego działała usypiająco dla normalnego człowieka? 

Teraz leżałem na sofie, szczelnie opatulony kocem. Jak sobie przypominam, to na sto procent się nim nie przykrywałem. Więc czyżbym zaznał miłosierdzia bestii? Wyjrzałem przez okno, a następnie sprawdziłem godzinę na komórce – środek nocy. Przecież nie wyjdę teraz tak spokojnie, bo byłoby nieuprzejmie zostawiać Shizuo bez przydatnej lekcji.  Wsadziłem rękę do kieszeni kurtki i wyciągnąłem nóż. Wszedłem do jego sypialni. Spał, jak kamień. No więc co? Gdy śpiąca królewna w końcu się obudzi, będzie miała kolejne kilka nacięć zdobiących jej skórę.

Podszedłem bliżej i przyjrzałem mu się dokładniej. Twarz tak spokojna, jak nigdy dotąd, złote oczy skryte pod powiekami. Dookoła głowy, rozsypane w nieładzie blond włosy, tworzące coś na wzór aureoli dla tego potwora. Był w samych bokserkach, nie przykryty żadnym zbędnym materiałem, więc mogłem dokładnie obejrzeć jego idealnie zbudowane ciało. Każdy mięsień widoczny pod tą delikatną skórą. I to specyficzne ciepło bijące od niego… Czułem się teraz, jakbym pływał w oceanie lodu, a on był jedynym źródłem gorąca, który mógł mnie ogrzać. Już nad sobą nie panowałem, maski opadły, a ja dałem się ponieść instynktom. Nieświadomy tego co robiłem, rozebrałem się do samej bielizny i położyłem się na jego umięśnionym torsie, szepcząc to tak znienawidzone przez niego, pieszczotliwe zdrobnienie.

- Wypierdalaj mi stąd!

W tym samym momencie, gdy usłyszałem ten krzyk, moje ciało upadło na podłogę. Spojrzałem na Shizuo. Siedział na łóżku i patrzył na mnie tym zdezorientowanym złotym wzrokiem. Poczułem zawstydzenie i szybko odwróciłem spojrzenie, czując jak moje policzki oblewają się rumieńcem.

- Ja-a nie ch-chciałem c-cię obudzić Shizu-chan. Prze-praszam. – Tylko tyle dałem radę powiedzieć.

Jeszcze nigdy nie byłem w takiej sytuacji. To nie tak, że nienawidziłem Shizuo. Mówiąc to, że kocham tak samo wszystkich ludzi oprócz niego, miałem na myśli, że jest on dla mnie jedynym i niepowtarzalnym. Kimś takim, kogo kocha się ponad wszystkich innych. Moje uczucia jednak, były okazywane tylko poprzez doprowadzanie go do furii. Jak myślicie, czemu najwięcej dręczyłem właśnie jego? Bo najbardziej go kochałem, ale nie umiałem inaczej okazać tego uczucia. Teraz prawdopodobnie wszystko się wyda. Więc co mi szkodzi doprowadzić to do końca?

 Podniosłem się z podłogi i wpełzłem z powrotem na łóżko, przybliżając się coraz bardziej do Shizuo.

- Shizu-chan, wiesz jak bardzo kocham wszystkich ludzi, prawda? A dzisiaj jest 14 lutego -dzień zakochanych! Powinienem być dziś najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, a zamiast tego odczuwam pustkę i samotność. – Spojrzałem na niego, próbując dowiedzieć się z jego wyrazu twarzy, co sądzi o zaistniałej sytuacji.  - Ale wtedy w tym parku pojawiłeś się Ty. Też samotny. Więc pomyślałem, że moglibyśmy spędzić ten dzień razem, by pozbyć się tego okropnego uczucia i zastąpić je innym...

Pochyliłem się nad nim i nieśmiało złączyłem nasze usta w pocałunku. Chciałem nim pokazać co do niego czuję, więc wplotłem swoją dłoń w jego złociste włosy. Nie miałem już nic do stracenia, starałem się jak tylko mogłem. Niestety, nie miałem doświadczenia w tego typu sprawach, więc to co teraz robiłem musiało wyglądać po prostu śmiesznie.

Dopiero , gdy to sobie uświadomiłem, odskoczyłem od niego. Teraz, gdy stałem obok łóżka zauważyłem, że nie poruszył się nawet o centymetr odkąd zrzucił mnie z siebie. Pocałunku przecież też nie oddał, więc nie odwzajemniał uczucia. Nie uderzył mnie, więc nie czuł nienawiści czy obrzydzenia. Czyżby to była obojętność? Nie! Tylko nie to! Nie wytrzymam jeśli będzie mnie ignorował! Odwróciłem od niego wzrok. Teraz pozostaje mi tylko zniknięcie.

- Przepraszam. – Nie wytrzymam już tego smutku i zawstydzenia. - Chyba zapędziłem się za daleko.

Schyliłem się i zacząłem zbierać ubrania z podłogi. Pierwszy raz w życiu, czegoś aż tak się wstydziłem. Nie, stop! Pierwszy raz w życiu czegokolwiek się wstydziłem. Przed chwilą poznałem to francowate uczucie i to jeszcze w takiej sytuacji. Shizuo, ani na chwilę nie odwrócił ode mnie swojego spojrzenia. Nie patrz się na mnie! – Tak właśnie krzyczał mój umysł, lecz przerwał to tylko jeden cichy szept.

- Izaya… - mówiąc to, mężczyzna chwycił mnie za rękę i pociągnął w swoją stronę. Teraz leżałem na nim, a on pochylił się tylko i połączył nasze usta w namiętnym pocałunku.

***

Obudziłem się rano. Nigdy jak dotąd, nie spało mi się lepiej. Cały otulony w bezpiecznym cieple. Tylko, że teraz gdzieś ono zniknęło i właśnie to wyrwało mnie z objęć snu. Nie… chyba nigdzie nie uciekł. Przecież to jest jego mieszkanie. Nagle, po pomieszczeniach rozniósł się śmiech Shizuo. Od razu wyskoczyłem z łóżka i pobiegłem w tamtym kierunku. Tyłek bolał mnie niemiłosiernie, ale cóż, jakoś trzeba było zapłacić za tą nieziemską noc.

- Co się stało Shizu-chan? – Spytałem wchodząc do łazienki. Widać było, że robił pranie, ale przerwał to, by przeczytać jakąś karteczkę.

- Nic. – Odpowiedział tylko próbując mnie najwyraźniej zbyć, ale uśmiech nie schodził z jego twarzy. Ach… Uśmiechający się Shizuo… Naprawdę rzadki, a zarazem piękny widok. Ale cóż, moja ciekawość zawsze wygra.

- No pokaż! – Wskoczyłem na jego plecy i syknąłem niby to z bólu – manipulatorski plan czas zacząć. Cel: karteczka w ręce Shizuo.

- Aż tak cię boli? – spytał. W jego spojrzeniu i głosie dało się wyczuć troskę o mnie.

- Tylko odrobinkę... – wyrwałem mu papierek z ręki i zacząłem czytać. Skierował na mnie swój pytający wzrok. Zachichotałem pod nosem, ale powiedziałem tylko. - Więc to tak? Dziś sprawię, że ten dzień będzie jeszcze lepszy od poprzedniego! A potem przygotuj się na kolejną upojną noc, Shizu~chan!

Mój wybawco pojawiający się na horyzoncie, dziękuję że udowodniłeś mi, że nie jestem samotny w swoim uczuciu i jednak potrafię Cię kochać. Całym sercem, Ciebie najbardziej ze wszystkich wokół. Już na zawsze.

*THE END*

Dziękuję za przeczytanie.

Jeszcze tylko małe pytanie. Który one-shot podobał się bardziej: z perspektywy Shizuo czy Izayi?