Kto pod kim dołki kopie, sam w nie wpada? - rozdział 3

Notka miała być w sobotę, ale coś mi odpieprzyło i jest dzisiaj. Następna będzie prawdopodobnie w niedzielę, jak nie wcześniej.

Dziękuję osobą, które poświęcają czas, by czytać to co tu piszę.

Jeszcze bardziej dziękuję tym, które komentują. Wasze słowa dodają mi otuchy i napędzają moją „wenę twórczą”. Efekty są, jakie są, ale myślę, że nie jest to jakieś tragiczne.

Mam nadzieje, że nie przynudzam zbytnio.

Tak więc zapraszam do czytania~!

 

 

Kto pod kim dołki kopie, sam w nie wpada?

Rozdział 3

 

- Shinra, jestem zamknięty z trupem.

- C-co?! – Wykrzyknął okularnik.

- Nie rozumiesz jak się do ciebie raz mówi?! Jestem.zamknięty.z.trupem. – Wycedził blondyn przez zaciśnięte zęby.

- A-al-le jak to?!

- Normalnie, do kurwy nędzy! Na granicy Ikebukuro jest to blokowisko pieprzone do wyburzenia, a raczej było. Izaya mnie sprowokował i się to gówno rozpieprzyło samo z siebie. – Tłumaczył się zaciekle Shizuo, nie wiedząc że pogrąża się jeszcze bardziej. – No i teraz jestem tu zamknięty, w jakiejś klitce przywalonej ze wszystkich stron gruzami i z tymi pieprzonymi zwłokami.

- Ale k-kogo? – Dopytywał się przerażony doktor.

- No przecież mówię, że tej mendy! – Wykrzyknął zdenerwowany już blondyn. – Ile mam ci jeszcze razy powtarzać?!

Nastała niepokojąca cisza.

- Hej! Jesteś tam jeszcze?

- Przyłóż mu dwa palce do tętnicy szyjnej. – Ton głosu lekarza stał się nienaturalnie profesjonalny. – Delikatnie! Tylko go na miłość boską nie uduś!

- Ale ja nie będę dotykał tego wszarza! – Były barman był oburzony. On ma dotknąć tego… tego czegoś?! I to jeszcze delikatnie, nie wyrządzając mu żadnej krzywdy?! Przecież to jest niewykonalne!

- Shizuo! Zrób to co ci powiedziałem! Natychmiast! – Doktorek rzadko podnosił na kogoś głos. Robił to tylko i wyłącznie w sytuacjach krytycznych. Więc teraz musiało być naprawdę źle, bo odważył się krzyknąć na samego Shizuo. – Jeśli mu coś zrobisz, przestanę robić dla ciebie środki uspokajające!

Och… więc teraz posuwasz się do szantażu?

- Słyszysz co do ciebie mówię?! – Teraz Shinra był mocno oburzony tymczasową głuchotą kolegi.

- No już, już. Muszę się do tego psychicznie przygotować! Zadzwoń z pół godziny.

- Ale… - Doktorkowi nie dane było dokończenie zdania. Shizuo się bezczelnie rozłączył. – Och, Celty! Kochanie ty moje! Musimy jechać po tych głąbów bo się za chwilę pozabijają! – Zrozpaczony zwrócił się do swojej ukochanej.

Bezgłowa kobieta zastanawiała się przez chwilę, poczym zastukała w klawiaturę komputera. Na ekranie pojawiły się jej niewypowiedziane słowa.

„ Shizuo miał ostatnio dobry humor. Może nie będzie, aż tak źle jak zwykle? Poza tym wiesz przecież, że Izaya się nawet w takiej sytuacji nie poruszy, a tym bardziej nie będzie go próbował sprowokować. Za bardzo zależy mu na swoim życiu. A Shizuo jest z natury dobrym i łagodnym człowiekiem. Powinien zrozumieć, co się dzieje. Może jakoś to będzie…”

- Hm… z jednej strony to prawda,  ale nie zmienia to faktu że musimy tam jechać i jak najszybciej ich stamtąd wyciągnąć. Chodź, Celty!

***

Mam dotknąć tą mendę. W szyję. I do tego nie udusić… To jest przecież, kurwa, niewykonalne!

Shizuo, po raz kolejny cofnął rękę od bruneta. Skulone, drobne ciałko przylegało w bezruchu plecami do ściany. To było dla niego po prostu nienaturalne. Wyciągnął dłoń ponownie w jego stronę. Coraz bliżej i bliżej. Delikatnie dotknął opuszkami palców miejsca gdzie powinna znajdować się żyłka. Nic. Może za lekko? Docisnął troszeczkę mocniej. I poczuł w końcu pulsujące miejsce. Odetchnął z ulgą.  Nie, nie bał się że Shinra coś mu zrobi. Bardziej obawiał się jego bezgłowej kochanki i jej mrocznych cieni. Miejsce, którego dotykał było takie przyjemnie ciepłe… Ale dlaczego puls tak nagle zaczął przyspieszać?

- Shizu-chan, co ty robisz? – Delikatny szept opuścił usta Izayi.

Blondyn słysząc to odskoczył przerażony od bruneta. Na twarzy informatora nie widniał zwyczajny wredny uśmieszek, lecz czysta dezorientacja. Zaczął powoli rozglądać się po pomieszczeniu. Jego czerwone oczy robiły się coraz większe z każdą sekundą. Tylko cztery ściany, podłoga, sufit i jedna para drzwi. Poderwał się energicznie na równe nogi i jednym susem dopadł klamki.

- Nie o… - Shizuo nie zdążył dokończyć, ponieważ Izaya już nacisnął. Metalowa płyta od razu ustąpiła pod naporem gruzu. Mniejsze kawałki betonu zaczęły wpadać do pokoiku. Blondyn doskoczył do drzwi i zatrzasnął je z powrotem. Potem odszedł od nich i usiadł przy ścianie jak najdalej od bruneta.

Oczy Izayi nie mogłyby być już chyba bardziej otwarte. Lekko uchylone usta drgały nerwowo. Oparł się o lity beton i osunął na podłogę. Nic już nie powiedział, ani nie zrobił. Było to trochę dziwne. Siedzieli tak jeszcze kilka minut, dopóki ciszy nie przerwał dzwonek telefonu.

-  Shizuo jesteśmy już w drodze. – Odezwał się Shinra, po tym jak blondyn odebrał telefon. Głos był lekko niewyraźny, w tle dało się słyszeć odgłos silnika. Pewnie jechał na motorze z Celty. – Czy z Izayą wszystko w porządku? – W głosie dało się wyczuć zdenerwowanie i troskę.

- Tak. – Odpowiedział tylko.

- Możesz mi go dać do telefonu?

- Hej śmieciu, doktorek chce z tobą pogadać. – Zwrócił się do informatora.

Brunet siedział skulony pod ścianą. Nie było z jego strony żadnej, nawet najmniejszej reakcji. Głowę miał schowaną pomiędzy ramionami, a dłonie oplatały podkulone kolana.

Blondyn widząc to ignorowanie jego słów, miał ochotę rzucić w niego tym pieprzonym telefonem. Ale tylko podszedł do niego, wsadził w jego dłoń komórkę i wrócił na poprzednie miejsce. Obserwował. Ponowny brak reakcji.

- Izaya… - zaczął mówić przez zaciśnięte zęby. – Shinra chce z tobą porozmawiać. Przyłóż w końcu łaskawie ten telefon do ucha, bo jak ja to zrobię to już go nie wyciągniesz.

Chyba dotarła do niego treść słów byłego barmana, bo podniósł lekko głowę. Spojrzał nieprzytomnie na przedmiot znajdujący się w dłoni i przyłożył go do twarzy.