Jak pies z kotem... - rozdział 1 (Shizaya)

Witajcie~!

Tak jak pisałam już wcześniej – nadal jestem chora. I do tego potwornie mi się nudzi~!

Tak więc, żeby spożytkować jakoś czas, gdy leżę w łóżku zaczęłam pisać to, co kiedyś obiecałam. Pewnie nasuwa się wam pytanie: „Dlaczego nie wstawię nowego rozdziału dołków, tylko zamieszczam takie coś?!”

No, więc już tłumaczę. Z racji tego, że mam gorączkę i ogółem kiepsko cię czuję, mózg odmawia mi trochę współpracy. Więc, by nie zepsuć klimatu, jaki panuje w dołkach, wzięłam się za to. Ale nie martwcie się! Następne dołki będą w sobotę J

Wyszło mi to dość… Dziwnie. Zresztą jak wszystko co robię.

Dodaję tak na początek. Nie wiem jak będzie z tym dalej. Jak spodoba się wam taka tematyka to będzie ciąg dalszy...

Zapraszam do czytania~!

 

 

Jak pies z kotem…

Rozdział 1

 

 

- "Shinra! Ja naprawdę nie chciałam do tego dopuścić! Przepraszam!" - Wystukałam szybko na klawiaturze PDA. Wściekłe ujadanie dobiegające z łazienki, przybrało na sile w momencie, gdy czarny kot zaczął drapać leniwie pazurami drzwi tegoż pomieszczenia.

- Celty! Jak ja mógłbym się kiedykolwiek na ciebie zdenerwować? Przecież cię kocham! Miłość wszystko wybacza! A do tego tak bezgraniczna jak moja! Więc już mnie nie przepraszaj, bo nic poważnego się nie stało! - Tak brzmiały kolejne wywody na temat jego ogromnej miłości, jaką mnie darzył. Na pewien sposób było to kochane i urocze... no, ale nie w takiej sytuacji!

30 minut wcześniej

Przyjechałam jeszcze przed powrotem Shinry. W drodze powrotnej do domu słyszałam, jak po całej dzielnicy rozbrzmiewały jeszcze echa jednej z dzisiejszych bójek kolorowych gangów. Więc mój ukochany ma pewnie teraz ręce pełne roboty, opatrując w swojej "przychodni" rannych. Ach... Pewnie wróci około północy. Szkoda. Specjalnie na dzisiejszy wieczór wypożyczyłam najnowszy film o UFO mając, nadzieję że obejrzymy go wspólnie... Więc jednak będę musiała oglądnąć go samotnie.

Ostatnio życie w Ikebukuro zaczęło przyspieszać i stawać się bardziej niepokojące. Głównym powodem było ciągłe zamieszanie wywołanie częstymi porachunkami między gangami. Zwykli ludzie, zbyt przerażeni wydarzeniami w ich najbliższym otoczeniu, wyjeżdżali na krótkie urlopy, by odpocząć od ciągłego strachu o własną skórę. Tak samo wyjechał ojciec Shinry. Ale to głównie ja nalegałam, by wziął małe wakacje. Przez swój dość... ekhm, oryginalny wygląd i zachowanie, jak zawsze pakował się w kłopoty. A potem oczywiście ja musiałam go z nich wyciągać, co odbijało się później na mojej pracy. Tak więc zostawiając swoje dziwne eksperymenty zamknięte na klucz w pokoju, pojechał gdzieś daleko i mam nadzieję, że szybko nie wróci.

Gdy już miałam zamiar włączyć telewizor, usłyszałam dźwięk dzwonka. Tylko jedna osoba, którą znałam, mogła wpaść na pomysł, by poprzez odpowiednie kliknięcia na przycisk utworzyć skoczną melodię obwieszczającą swoje przybycie.

 Podeszłam do drzwi otwierając je Izayi, który od razu prześlizgnął się zwinnie koło mnie i wpakował się do mieszkania. Rozglądnął się po salonie i usiadł na sofie.

- Pozwolisz, że poczekam na Shinre? - Podwinął rękaw czarnej kurtki, pokazując posiniaczone i obtarte przedramię. - Tak. Znowu prowokowałem Shizu-chana. To jak się denerwuje nigdy mnie nie znudzi...

Tym razem rozległ się natarczywy dźwięk dzwonka. Oczy Izayi zabłysły chorym blaskiem. Przyłożył jeden palec do ust w znaku milczenia i schował się szybko do toalety.

Ponownie otworzyłam drzwi, przypuszczając, że zobaczę za nimi Shizuo. Miałam rację. Jak zwykle po spotkaniu z informatorem, przychodził tu, by Shinra opatrzył rozcięcia, którymi obdarował go Izaya.

Skinął mi głową na przywitanie i wszedł do mieszkania.

- Jest Shinra?

- "Nie ma go, ma pełne ręce roboty po dzisiejszej bójce i nie wiem kiedy wróci. Może przyjść dopiero jutro." - To nie tak, że go nie lubiłam i chciałam, by jak najszybciej się stąd wyniósł. Po prostu miałam nadzieję zapobiec kolejnej niepotrzebnej awanturze. Najwyraźniej odczytał to subtelne wyproszenie.

- Przepraszam, że przeszkadzałem. Pozwolisz, że skorzystam jeszcze tylko z toalety? - Nie czekając na pozwolenie ruszył w tamtą stronę.

"Nie! Tylko nie to!"

Nie zdążyłam nic zrobić. Klamka ustąpiła pod naciskiem jego dłoni, a drzwi się otworzyły. W mgnieniu oka w całym mieszkaniu zawisła mordercza aura.

- Shizu-chan! - Krzyknął Izaya ze swoim firmowym uśmieszkiem malującym się na twarzy, stojąc kilkanaście centymetrów przed Shizuo, aż ociekającego furią.

Wystarczyło tylko tyle, by doprowadzić do piekła.

Następne wydarzenia nastąpiły po sobie tak szybko, jak latały miotane przez byłego barmana meble. Informator uskakiwał przed nimi, powodując tym jeszcze więcej szkód. W końcu jedna z szafek uderzyła w drzwi pokoju, które otworzyły się z hukiem. Pierwszy przebiegł przez nie Izaya, uciekając przed lecącym w jego stronę krzesłem. Potem pobiegł za nim Shizuo.

Pokój ojca Shinry.

Ważne badania.

Wstęp wzbroniony.

Zza ściany dobiegały odgłosy łamanego drewna i pękającego szkła.
To nie mogło dziać się naprawdę! Jak najszybciej wpuściłam tam swój cień, by rozdzielić ich i powstrzymać przed zrujnowaniem całej reszty mieszkania. Jednak w środku nie wyczułam ani jednej sylwetki mężczyzny.

Całe zamieszanie ucichło tak szybko, jak się pojawiło.

Pod moimi nogami błyskawicznie przeleciał nieduży czarny przedmiot, chowając się pod sofę. Przestraszona wpatrywałam się w nadal otwarte drzwi od pokoju, w których stał ogromny kundel.

SHINRA!!! RATUNKU!!!



Wspomnienia znikły tak szybko, jak się pojawiły.

Podeszłam do drzwi łazienki, wystukałam zdanie i pokazałam je kotu.

- "Izaya nie drażnij się z Shizuo."

Czarne stworzonko wpatrywało się przez chwilę w napis, potem prychnęło, obróciło się tyłem, z zadartym wysoko w górę ogonem udało się na sofę i rozłożyło na niej pańsko.
Odetchnęłam głęboko. Jak może w takiej chwili jeszcze drażnić się ze wszystkimi?

W drzwi od łazienki zastukał Shinra.

- Shizuo jeśli rozumiesz co do ciebie teraz mówię uderz ręk... łapą w drzwi. - Prawie natychmiast drzwi się zatrzęsły przyjmując na siebie siłę uderzenia. Mój doktorek jednak dzielnie kontynuował, podnosząc się szybko z podłogi po upadku. - To dobrze! A wręcz znakomicie. Wypuścimy cię stamtąd, ale pamiętaj - masz się w tym domu zachowywać jak cywilizowany człowie... znaczy się, jak cywilizowane zwierzę. - Dokończył poprawiając okulary.

Z łazienki dobiegło ostrzegawcze warknięcie.

Oj... czuję, że jak Shizuo wróci do swojej naturalnej postaci, odbędzie się długa i bolesna rozmowa... Jeśli oczywiście do niej wróci.

Usłyszałam za plecami dość dziwny dźwięk i spojrzałam w tamtą stronę. Izaya dalej leżał, lecz jego pyszczek był rozciągnięty we wrednym uśmieszku, ukazując wszystkie śnieżnobiałe, ostre kiełki. Po plecach mimowolnie przebiegło mi ciarki. Czyżby on się przed chwilą śmiał?

Nie zdążyłam jednak tego przemyśleć, bo drzwi od łazienki się otworzyły i wyszedł z nich, na czterech łapach, Shizuo. A dokładniej ogromny kundel, którego futro mogłoby się wydawać złote, gdyby nie zmieniał tego jeden dość istotny szczegół. Był teraz potwornie mokry. Idąc korytarzem zostawiał za sobą wodne ślady łap.

Wszedł do salonu, gdzie zobaczył Izayę. Czerwone oczy kota zabłysły, a uśmiech poszerzył się jeszcze bardziej na widok mokrego psa.

Nawet ja musiałam przyznać, że taki widok był dość zabawny. Shizuo idąc, praktycznie potykał się o swoje łapy, nie mogąc poradzić sobie z chodzeniem na czterech kończynach. Długa mokra sierść poprzylepiała się dokładnie do całej powierzchni jego ciała, sprawiają że wyglądał ogółem dość żałośnie, a ten widok dopełniała jeszcze skapująca woda tworząca pod nim pokaźnych rozmiarów kałużę.

Kątem oka zobaczyłam, jak Shinra cały trzęsie się, a chwile potem zwija na podłodze ze śmiechu. Nie mogło to również ujść uwadze Shizuo, bo tylko spojrzał z niebezpiecznym błyskiem w oku w jego kierunku. Staną w miejscu i wyszczerzył kły.

Mojemu ukochanemu już nie było tak do śmiechu, gdy wszystko, co znajdowało się w salonie zostało pokryte kropelkami wody.

***

 

- Shizuo to co zrobiłeś wcale nie było zabawne! - Rzadko widziałam Shinre tak zdenerwowanego.

Pomagałam mu właśnie uprzątnąć bałagan, jaki powstał przy pojedynku, jak również zemście  w postaci otrząsania się z wody w wykonaniu żółtego sierściucha . Shizuo nic jednak sobie z tego nie robiąc, wskoczył jeszcze nadal mokry na sofę i przyglądał się nam uważnie. Natomiast jego już praktycznie suchy, puszysty ogon omiatał leniwie podłogę.

Było spokojnie. Aż za spokojnie.

- "Shinra, gdzie jest Izaya?" - Napisałam i podsunęłam mu ekranik pod nos.

- Wiesz Celty... Koty za bardzo nie przepadają za wodą. A on ma teraz więcej ich cech, niż ludzkich. Zresztą pewnie gdzieś się schował, zanim Shizuo zdążył zrobić nam prysznic.

Nagle dobiegła nas seria krótkich warknięć. Popatrzyliśmy w stronę, z której dobiegał dźwięk. Pies leżał dalej na miękkim meblu. Nic się nie działo, oczywiście do chwili. Spod sofy wynurzyła się mała czarna łapka uzbrojona w ostre pazurki i próbowała złapać wciąż poruszający się leniwie ogon. Gdy jej się to w końcu udało, przytrzymywała go chwilę. Lecz, gdy usłyszała ostrzegawcze warknięcie, chowała się szybko w czeluści pod sofą. Dało się jeszcze słyszeć tylko obrażone prychnięcie.

Czy oni będą zachowywać się tak przez całe swoje życie? Pokręciłam szyją w geście niezrozumienia i wróciłam do sprzątania. Shinra jednak dalej patrzył się na dwójkę zwierzaków z dziwnym uśmiechem malującym się na twarzy.