Kto pod kim dołki kopie, sam w nie wpada? rozdział 6

Witajcie~!

 

Czytając Wasze komentarze pod ostatnim one-shotem, byłam bardzo mile zaskoczona Waszą opinią. Szczerze, to nie myślałam, że aż tak będzie się on Wam podobał. Jestem taka szczęśliwa~!

 

Mam tylko jedno pytanko. Czy w przyszłości chcielibyście powtórzyć, taką „zabawę” w podawanie tematów jeszcze raz?

 

A teraz zapraszam do czytania~!

 

 

Kto pod kim dołki kopie, sam w nie wpada?

Rozdział 6

 

 

 

 

Mijały kolejne długie minuty, które przeradzały się w jeszcze dłuższe godziny. Shinra dzwonił jeszcze kilka razy, oczywiście przepraszając i błagając Oriharę o wybaczenie. Usilnie próbował mu wytłumaczyć, że Celty wysłała wiadomość dla jego własnego dobra. Informator pozostawał jednak nieugięty i obiecywał, że odwdzięczy się pięknym za nadobne.

 

Jak się okazało stan budynku był opłakany, a akcja ratunkowa miała potrwać, co najmniej jeszcze kilkanaście godzin. Ciężka próba cierpliwości dal pewnej osoby, która nią nie grzeszyła. Na szczęście dla Shizuo, menda teraz prawdopodobnie spała, lecz nóż profilaktycznie spoczął w wewnętrznej kieszeni kamizelki blondyna.

Od czasu "zawieszenia broni" nie rozmawiali, ani nie prowokowali się wzajemnie. Najwyraźniej oboje chcieli wyjść stąd cali, bez trwałych uszczerbków na zdrowiu. Bo przecież, w jaki inny sposób mogła się skończyć wymiana ich światopoglądów?

Nastała godzina dwudziesta trzecia. Były barman sięgnął po telefon i zaczął rytmicznie stukać w klawisze. Monotonny dźwięk przerwał cichy szept Izayi.

- Do Kasuki?

Shizuo momentalnie przerwał wykonywaną czynność.

- Skąd wiesz mendo? - Spytał, a w jego głosie dało się wyczuć nutkę zaskoczenia i rozdrażnienia.

Brunet spojrzał na niego swoimi przenikliwymi czerwonymi ślepkami.

- Jestem przecież informatorem Shizu-chan. - Uśmiechnął się słabo, lecz jak zwykle przez wszystkie jego gesty przebijała się mendowatość. - Wiem wszystko o wszystkich i wszystkim. O tobie, Shizu-chan, o twoim braciszku również. Z kim się widujecie, z kim rozmawiacie, kogo darzycie jakim uczuciem... Ale najgorsza jest chyba ta twoja... Hmmm... Jak to ująć? Ach już wiem! Ta twoja "braterska miłość" do Kasuki. Na dłuższą metę jest to po prostu niesmaczne, a wręcz obrzydliwe...

Były barman próbował zachować spokój. Starania spełzły na niczym, gdy menda zaczęła poruszać temat Kasuki. Ręce blondyna zaczęły się mimowolnie trząść, a dłonie zaciskały się raz po raz w pięści. Adrenalina zaczęła buzować we krwi, powodując przypływ nieokiełznanego szału. Zabiję go. Po prostu go zabiję! Roztrzaskam ten wszystkowiedzący łeb o ścianę, a potem resztę życia spędzę na spokojnym egzystowaniu w Ikebukuro.

Izaya nie chciał specjalnie zdenerwować Shizuo, przecież ogłosili zawieszenie broni. No... ale, jakoś tak samo wyszło. Przyzwyczajenia hodowane przez lata nie znikną, od tak. A wrodzona wredota i francowatość nie zniknie w ogóle.

Blondyn wstał i podszedł do niego, cały aż trzęsący się w przypływie gniewu.

- Izaya... - Wysyczał przez zaciśnięte zęby. Wyraźnie było teraz widać, jak dużo kosztowało go zachowanie pozorów spokoju. Chwycił bruneta za przód podkoszulka i przyparł drobne ciało do ściany. Ich twarze znalazły się na tej samej wysokości, co za skutkowało tym Izaya nie miał innego wyboru, jak tylko wpatrywać się w złote oczy przepełnione dziką furią. Wszystkie mięśnie blondyna były spięte do granic możliwości, a na czole pulsowała niebezpiecznie żyłka. No cóż... wszystkie jego ruchy przepełnione były agresją, ale i tak dalej, ze wszystkich sił powstrzymywał się, by nie zabić mendy.

A Izaya? Nawet się nie poruszył. Wisiał teraz przyciskany bestialską siłą do ściany. Uchylonymi ustami łapał kolejne hausty powietrza. Po policzku spłynęła kropla słonej cieczy. Jedna, druga, trzecia i następne. Bezlitośnie zdradzały uczucia jakie mu teraz towarzyszyły. Przerażenie, panika, desperacja i ból.

Shizuo wpatrywał się w niego przenikliwie. Czy ta menda znowu coś kombinuje? Nie... Chyba raczej nie. Ten wzrok - taki sam, jak wtedy u Kasuki... Po prostu czyste przerażenie. A teraz jeszcze ryczy...

- Kurwa mać! - Blondyn potrząsnął energicznie Izayą, lecz w taki sposób, by nie zrobić mu krzywdy. - Co ty do jasnej cholery robisz?! Spójrz na siebie. Zachowujesz się tak, a przecież jesteś... - Jesteś tym pieprzonym kretynem, który przez całe swoje życie bawi się i wykorzystuje ludzi bez skrupułów. Podła menda żerująca na emocjach innych i doprowadzająca ich do ostateczności. Jesteś przecież Izaya Orihara - mój największy wróg! Tak właśnie chciał powiedzieć, ale powstrzymał się widząc co dzieje się z brunetem.

Izaya łapczywie łapał powietrze ustami, jakby miały to być już jego ostatnie chwile. I pewnie myślał, że były. Małe i do tego ciemne pomieszczenie, wrażenie że ściany się zapadają, powodując zmniejszenie ilości niezbędnego do życia powietrza. Ogarniające umysł coraz większe przerażenie i strach - choć Orihara jest największym skurwielem bez sumienia, to niestety, ale te dwa uczucia towarzyszyły mu właśnie w takich sytuacjach. A do tego jeszcze ON! Jego największy wróg przypierający go bezlitośnie do ściany. Koniec jest już bliski, ale przecież to ja to spowodowałem... Przymknął czerwone ślepka, nie chcąc widzieć tej burzy uczuć w oczach bestii.

Gdy szalona czerwień zniknęła za powiekami, blondyn dalej przypierał go do betonowej płyty. Jak tak by się zastanowić, to ta menda nie była teraz jakoś szczególnie niebezpieczna. Można nawet pokusić się o stwierdzenie, że przez ogarniające go uczucia jest po prostu bezbronny. Teraz Shizuo miał całkowitą władzę nad jego życiem, w kieszeni nóż sprężynowy, a w ciele niewyobrażalną siłę. A on? Wisiał bezradnie, ostatkami sił czepiając się życia.

Jedna z ranek na policzku otworzyła się ponownie i krew tej mendy znów plamiła ubrania byłego barmana. Teraz tak niedużo brakowało, by ukatrupić tą pluskwę. Wystarczy jeden odpowiedni ruch i będę wolny! Ale co powiedzą Shinra, Celty i inni? Nazwą mnie potworem? Bestią bez człowieczeństwa? Przypomniała mu się groźba lekarza."Jeśli zrobisz cokolwiek Izayi, przestanę ci robić mieszanki uspokajające." A co by się stało, jakby w końcu zabił tą larwę? Oni nie potrafią tego zrozumieć. Uczucia czystej nienawiści jakim darzy TĄ osobę. Oni by mu tego po prostu nie wybaczyli.

Spojrzał ponownie na Izayę. Skorupy zaschłej krwi, nawet w takim mroku były doskonale widzialne na jego jasnej cerze. Usta w dalszym ciągu łapały panicznie powietrze. Serce biło jak po wyczerpującym sprincie. Kończyny drgały przy ogólnym drżeniu całego ciała.

- Izaya... Zabiję cię. Ale niestety nie teraz. - W głosie Shizuo dało się słyszeć nutę zawodu i smutku.

Delikatnie, oczywiście w miarę jego indywidualnych możliwości, usadził mendę na podłodze tak, by plecami opierał się o ścianę. Sam usiadł obok, usiłując uspokoić swój napad agresji.

Teraz głęboki wdech i wydech. Szwy kamizelki i koszuli zaczęły niebezpiecznie trzeszczeć, grożąc popękaniem. MNIEJSZY głęboki wdech i wydech. I tym sposobem jego górna część odzieży została uratowana przed bezlitosnym rozerwaniem wypełnionych po brzegi powietrzem płuc.

W powietrzu było słychać tylko dwa oddechy. Jeden dość głęboki, powolny, drugi natomiast przyspieszony i płytki. Cisza otoczyła ich ponownie, szczelnie niczym kokon, uspokajając pędzące myśli i uczucia. Oboje pogrążyli się we śnie.