Kto pod kim dołki kopie, sam w nie wpada? rozdział 5 + ogłoszenie!

Moje drogie czytelniczki, dziś jest Dzień Kobiet. I właśnie z tej okazji wstawiam kolejny rozdzialik wcześniej. No i jeszcze, żeby nie mieć na sumieniu zgonu pewnej osoby. Tak więc jest dziś!

 

Pamiętacie może… Była sobie kiedyś taka notka, w której prosiłam, by podesłać mi jakieś rzeczy, które was zafascynowały. Więc oficjalnie ogłaszam do czego było mi to potrzebne!

Iż ten blog został założony 13.02, a pierwsza notka pojawiła się dzień później, pomyślałam że z okazji pierwszej „miesięcznicy” funkcjonowania Take me out, napiszę one-shota (oczywiście monotonnie Shizaya) , zainspirowanego tym co tam wpiszecie. Szczerze powiedziawszy, nie spodziewałam się, że odzew na moją prośbę będzie aż tak duży. Podanych zostało aż pięć piosenek. Tak więc po przetłumaczeniu ich na polski, postanowiłam że ich fragmenty będą wplatane w dialogi i przemyślenia naszych bohaterów. Ot – taka mała hybryda.  A oto lista tych utworów:

Izaya x Miku - Ura omote lovers

Jangled cat (Ono Daisuke) – Key

Poets of the fall- War

H.A.M. -- Kanye West and Jay-Z

Muse - Undisclosed Desires

+ jeszcze zdanie: ,,Robię to dobrze, bo byłem zakochany'' (nie mam pojęcia w jakim kontekście je wstawić, ale spróbuję, bo bardzo mi się spodobało)

Zaciekawił mnie dość jeszcze jeden komentarz, a mianowicie:

„ostatnio jak byłam w parku zachwycił mnie pies, który chciał zgwałcić kota XD”

Mam nadzieję, że anonimek, który to napisał się na mnie nie obrazi, jeśli poinformuję go, że nie dam rady „upchnąć” już tego motywu w one-shot’cie.  Tak więc, planuję (w najbliższym czasie) krótką serię, która będzie wyłącznie inspirowana tym komentarzem. Zastanawia mnie, czy spodoba się wam Shizuo-pies  x Izaya-kot?

 

Ach… Tak więc w komentarzach pod ostatnim rozdziałem większość osób domniemywa, iż Izaya ma klaustrofobię. Teraz okaże się czy miałyście rację!

 

Kto pod kim dołki kopie, sam w nie wpada?

Rozdział 5

 

Shizuo wytrzeszczył oczy zszokowany. Ta menda wypowiedziała jego pełne imię! Po raz pierwszy od czasu ich poznania. A teraz chce jeszcze, żeby go zabić. Nie rozśmieszajcie mnie! To co się tutaj dzieje jest przecież… przecież z logicznego punktu widzenia niemożliwe! Nie, stop, poprawka! Nie można zapomnieć o tym, że Izaya ma swoją własną logikę, tak samo popieprzoną, jak on sam. Ale żeby, aż do tego stopnia…?

- Co ty… ty śmieciu! Co znowu planujesz?! – Blondyn wykrzykując to odskoczył od mendy.

Izaya upadł na podłogę, jednak zaraz podniósł się i przyparł całym ciałem do Shizuo. W powietrzu błysnęło ostrze noża. Pociekła krew.  Brunet z niezwykłą gracją raz odskakiwał, to znów ocierał się ciałem o blondyna, równocześnie nacinając ciało mężczyzny. Widać było czystą prowokację, by złotooki tylko stracił resztki, już i tak mocno uszczuplonych, zapasów cierpliwości.

Shizuo jednak stał niewzruszony, czując jak jego ciepła krew plami ubrania. Spojrzał na twarz informatora. Usta ułożone, jak zawsze w tym demonicznym uśmieszku. Szkarłatne oczy błyszczące z podniecenia, spowodowanego nową zabawą, ale jakoś dziwnie… nieobecne. Jakby znajdował się teraz w zupełnie innym miejscu. Coś jest nie tak…

Były barman chwycił mocno za ramiona Izayi i odciągnął od siebie na bezpieczną odległość. Czerwone ślepka zrobiły się jeszcze większe, gdy spojrzały w złote. Nóż upadł z brzdękiem na posadzkę. Całe ciało bruneta zaczęło się trząść. Po chwili spuścił głowę, wpatrując się uparcie w czubki swoich butów i unikając spojrzenia jasnowłosego.

- Izaya… - Ciszę przerwał delikatny szept Shizuo, dalej trzymającego informatora za ramiona. – Co ci się stało? Co się z tobą dzieje?

Brunet spiął się na te słowa i zaczął panicznie wyrywać się z uścisku silnych dłoni na barkach.

- Puść mnie! Nie dotykaj! – Krzyki czerwonookiego roznosiły się po małym pomieszczeniu.

Dalej próbował się wyrwać, uderzając na oślep zaciśniętymi w pięści dłońmi. W końcu Shizuo puścił go. Informator odskoczył jak najdalej od blondyna i usiadł w koncie chowając głowę między ramiona oplatające kolana.

Shizuo obserwował w osłupieniu zachowanie bruneta. Co się do jasnej cholery dzieje? Nieprzyjemną ciszę przerwał dźwięk dzwonka telefonu.

- Co jest? – Spytał odbierając połączenie przychodzące.

- Mamy kłopot. – Zabrzmiał głos Shinry. – Dostałem plany budynku od Namie Yagari i dokładnie je przestudiowaliśmy. Wychodzi na to, że wiemy gdzie dokładnie jest to miejsce. Chodzi mi o tą komórkę. Ogólnie wygląda to dość kiepsko.

- A możesz to jakoś dokładniej wyjaśnić? Bo nawet to, że sytuacja jest dupiana nawet ja wiem. – Blondyn powoli zaczynał tracić cierpliwość.

- Jużjużjuż. Tylko się nie denerwuj! – Krzyknął spanikowany doktorek. – Obeszliśmy cały budynek, a raczej to co z niego zostało. Byliśmy na miejscu pierwsi, ale zaczyna się już zbierać tłum gapiów i telewizja. No wiesz… Wszystko wokół wygląda jak rozleciały domek z kart. Oooo… jedzie karetka. Chyba kogoś jest ranny. Ale przecież na tamtym terenie nikogo nie powinno być, oczywiście oprócz was… Dziwne… No cóż, nieważne. Teraz nie damy rady pomóc w jakikolwiek inny sposób, jak tylko poinformować ekipę ratunkową, że tam jesteście. Zresztą Namie-san już to chyba zrobiła. Możesz dać mi do telefonu Izayę? -  Spytał na koniec, niewinnie lekarz.

Shizuo zastanawiał się chwilę, by poukładać wszystkie fakty w miarę logiczną całość. Po pierwsze, są uwięzieni pod gruzami w jakiejś klitce. Po drugie, ta menda zachowuje się bardziej psychicznie i nieprzewidywalnie, niż zazwyczaj. Natomiast Shinra, jakimś dziwnym trafem, zaczął się przejmować jego osobą. Więc podsumowując, wychodzi na to, że jest pewna dość istotna sprawa, o której były barman nie ma pojęcia.

Postanowił się rozłączyć i tak też zrobił. Zamiast dalszej rozmowy, wystukał tylko esemesa do swojego wcześniejszego rozmówcy. „Ta menda zachowuje się dziwniej niż zazwyczaj. Chwilę temu świrował, ale się już uspokoił. Co mu jest?” Wysłał, po czym ponownie spojrzał na bruneta. Dalej siedział nieruchomo, w takiej samej pozycji jak wcześniej.

Spojrzał na telefon. Nic. Zaczął odliczać czas. Minuta. Dwie. Trzy. Cztery… Ekranik zaświecił się, ukazując nową wiadomość. Była ona jednak od Celty. Widniały w niej, jedynie trzy słowa:

„Izaya ma klaustrofobię.”

***

Shizuo wpatrywał się w wyświetlacz telefonu, a dokładniej w treść wiadomości nadesłanej przez bezgłową kobietę. Po raz kolejny spojrzał na bruneta siedzącego w kącie. Teraz już wszystko układało się w sensowną całość.

Mógł się przecież domyślić wcześniej! Zapodał sobie mentalnego kopa w cztery litery. Jakby dokładniej pomyśleć to Kasuka, jak był młodszy, też bał się małych i ciemnych pomieszczeń. Była tylko niewielka różnica w ich zachowaniach. Oczywiście taka, że jak przystało na Orihanę, był on całkowicie nieprzewidywalny.

Zamknął klapkę telefonu i podszedł do bruneta.

- Mendo… Dlaczego nic nie powiedziałeś?

Izaya milczał chwilę.

- A co miałem ci niby mówić Shizu-chan? – Czerwonooki podniósł wzrok na blondyna i uraczył go swoim firmowym uśmieszkiem.

- Masz klaustrofobię, prawda? – Złotooki powstrzymywał się, by nie zabić tej wrednej pchły i wydobyć z niej odpowiedz.

Brunet planował już długą i bolesną śmierć, którą zginie Shinra. Tajemnica lekarska… Phi! Spuścił wzrok, pochłonięty teraz oglądaniem swoich butów. Czuł na sobie spojrzenie blondyna, wyczekującego odpowiedzi na zadane pytanie. Nie odezwał się.

- Więc jednak… - Szepnął Shizuo. – Więc proponuję tymczasowe zawieszenie broni. – Sam nie mógł uwierzyć, że zdobył się na to, by zaproponować to tej paskudzie. No cóż, gdy słowa zostały wypowiedziane jest już za późno, żeby się z tego wycofać.

Izaya nie wierzył swoim uszom. Tak agresywny Shizu-chan właśnie proponował mu tymczasowy pokój. Czy jestem aż tak żałosny, by taki potwór się nade mną litował? Czy upadłem aż tak nisko? Shizu-chan się mną brzydzi? Dziwi się, że taki człowiek, jak ja też ma jakieś słabości? Co teraz o mnie myśli? Co teraz czujesz Shizu-chan? Podniósł swoje czerwone oczy, by spróbować odczytać emocje goszczące teraz na twarzy blondyna.

Menda wgapiała się w niego już od dobrych kilku chwil. Złotooki przez pierwsze paręnaście sekund miał ochotę go udusić, ale przypominał sobie, co sam jeszcze niedawno zaproponował. Niech to szlag… Morda Izayi zawsze wzbudzała w nim niepohamowaną wściekłość. Lecz teraz zauważył pewną zmianę na obliczu odwiecznego wroga. Zawsze bystre czerwone oczy były przykryte mgiełką… Zmęczenia? Wyczerpania? Smutku? Nie było już tego prowokacyjnego uśmieszku, który zawsze widniał na jego twarzy. Nie przecież to niemożliwe! To jest Izaya! I.Z.A.Y.A! Menda społeczna niemająca żadnych ludzkich uczuć!

- Zgoda. – Odpowiedział cicho brunet i wrócił do poprzedniej pozycji. Miał rację. Z twarzy jego wroga można było czytać jak z otwartej księgi. Nie wiedział, że ujrzy na niej takie uczucia. Więc jednak Shizu-chan się nade mną lituje…