Kto pod kim dołki kopie, sam w nie wpada? rozdział 7

Witajcie~!

Dzisiaj tak bardzo, bardzo króciutko, bo za chwilę jadę na imieniny do dziadka i nie mam za bardzo czasu się rozpisać. Wszyscy się spieszą, jest ogólne zamieszanie chaos… Dobra już koniec tych wymówek.

Dziękuję wszystkim osobą, które komentują. Tak się cieszę, że w ogóle ktoś czyta to co piszę…

Dobra nie zanudzam dłużej.

Zapraszam do czytania~!

 

 

Kto pod kim dołki kopie, sam w nie wpada?

Rozdział 7

 

‘Mały pokoik, a w nim dwie postaci pogrążone w nieprzeniknionej ciemności. Młodszy chłopak śpiący na drugim, starszym. Policzki malucha mokre od spływających po nich łez. Palce ściskające, jak najmocniej materiał podkoszulka brata. Dreszcze raz po raz przechodzące przez jego, na pozór spokojne, ciałko.

- Nie bój się Kasuka. Zawsze będę przy tobie. A wtedy nic ci się nie stanie… - Mówiłem cicho głaszcząc go spokojnie po głowie.’

 

Ach… Znów ten sam… Ale czemu akurat teraz? Umysł Shizuo wyłaniał się z sennych odmętów i wspomnień. Przetarł zaspale dłonią twarz, zdrapując z niej resztki zaschłej krwi. Podświadomie czuł, że coś było nie tak. Otworzył w końcu oczy. Ciemna klitka, jedna para drzwi, śpiący Kasuka, opierający głowę na jego udach... Nie! Stop, wróć! Chwycił lekko głowę intruza za włosy, przesuwając tak by zobaczyć twarz. T-to przecież Izaya! Wczepiał mocno. swoje szczupłe palce w barmańską koszulę, albo raczej w to co z niej pozostało. Śpiący na jego udach! I co teraz? Zrobić z tym coś czy nie zrobić - oto jest pytanie.

Shizuo, na tyle, na ile pozwalała mu otaczająca ciemność, zaczął dokładnie przestudiowywać twarz tej mendy. Czarne jak skrzydła kruka włosy, przykrywające trochę czoło. Krwistoczerwone ślepka, dające mu ten szalony wygląd, teraz zasłonięte powiekami. Idealny nos. Delikatne usta... Kurwa, o czym ja zaczynam myśleć?! O tej mendzie! Że... No... Że nie jest taki paskudny... oczywiście tylko z wyglądu, bo charakter to już zupełnie inna sprawa!

Brunet nagle zaczął się niespokojnie wiercić przez sen, na zmianę to rozluźniając to zaciskając dłonie ma ubraniach byłego barmana... Czyżby śnił mu się koszmar? Izaya niespodziewanie puścił materiał i zaczął w panice wymachiwać rękami, jakby próbował coś od siebie odpędzić. Oddech śpiącego przyspieszył, a z oczu popłynęły nowe łzy.

Pierwsze o czym pomyślał Shizuo, gdy informator już go puścił to, to żeby zrzucić go ze swoich ud. Ale potem... No cóż. Przypomniał mu się jego własny sen. A Izaya teraz tak bardzo był podobny do Kasuki.... No, kurde! I teraz jeszcze płacze... Jak ON wtedy... Ręka blondyna nadal wplątana w czarne włosy, zaczęła je mimowolnie przeczesywać i gładzić w uspokajającym geście. W umyśle Shizuo tłumaczył się sam przed sobą, że to tylko sytuacja kryzysowa, że trzeba się tak zachować, bo inaczej nie można. Potem, gdy będzie już po wszystkim wrócą do wcześniejszych relacji.

***

 

Izaya po prawie dwóch godzinach zaczął wiercić się ponownie, ale tym razem jednak się obudził. Duża dłoń przez cały ten czas głaskała go po głowie i oczywiście w dalszym ciągu robiła to, chyba już machinalnie. Otworzył czerwone ślepka i dopiero teraz uświadomił sobie na czym, a raczej na kim śpi. Odsunął się instynktownie, czując jak dłoń znów powraca na czoło. Usiadł obok blondyna, który jeszcze przez ułamek sekundy wpatrywał się niewidzącym wzrokiem w przeciwległą ścianę.

- I jak? Wygodnie się spało mendo? - spytał blondyn patrząc się w szkarłatne ślepa.

Izaya wpatrywał się zszokowany w Shizuo. Czy on próbuje być... miły? Dla mnie? Pierwszy raz od bardzo długiego czasu, nie do końca wiedział co powinien teraz powiedzieć.

- Tak. - Szepnął cicho, uśmiechając się, ale nie tak jak miał w zwyczaju do tej pory. Teraz był to po prostu szczery uśmieszek, bez żadnych podtekstów. Może też spróbuję być miły? Ten jeden raz? - Dzięki że mnie nie udusiłeś... - Ojć... Sądząc po wykrzywionym wyrazie twarzy Shizuo jednak chyba coś mi nie wyszło.

- Wiesz... W pierwszej chwili, gdy zobaczyłem cię jak na mnie leżysz, ledwo co się powstrzymałem. - Powiedział blondyn, chichocząc cichutko. Tak! Shizuo śmiał się przy te mendzie!

Zapadła cisza. Obydwoje wpatrywali się w siebie wzajemnie. Byli w szoku. Właśnie przed chwilą prowadzili NORMALNĄ rozmowę. Taką, która nie skończyła się latającymi przedmiotami. Taką, bez złośliwości. Taką... Jak prowadzi człowiek z człowiekiem...

Po pomieszczeniu rozszedł się dźwięk telefonu. Blondyn odwracając spojrzenie od czerwonych oczu, sięgnął do kieszeni po komórkę. Odebrał, a z urządzenia wydobył się krzyk Shinry.

- Przygotujcie się! Zaraz do was przyjdą i wyciągną stamtąd! Tylko mam nadzieję, że do tego czasu się nie pozabijacie? Wytrzymacie? - Podekscytowany głos lekarza rozbrzmiewał po całym pomieszczeniu.

- Tak, wytrzymamy. - Odpowiedział blondyn, by zaraz potem się rozłączyć i westchnąć cierpiętniczo. - Izaya, gdy tylko opuścimy to pomieszczenie... mam nadzieję że to co się tutaj działo nie wyjdzie na światło dzienne. Nie chcę, by ludzie myśleli, że w takiej sytuacji jak ta zostawiłem cię przy życiu... Rozumiesz o co mi chodzi...

 - Tak Shizu-chan, rozumiem. Ja mam dalej być bezwzględną mendą, a ty potworem Ikebukuro. - Powiedział sucho z wrednym uśmieszkiem malującym się na powrót na twarzy, ale czy w jego oczach nie był dostrzegalny błysk smutku?