Kto pod kim dołki kopie, sam w nie wpada? rozdział 11

Witajcie~!

Tak… To niestety znowu ja przychodzę z nowym rozdziałem. Nie dość, że długo niczego nowego nie pisałam, to jeszcze teraz część 11 wyszła mi krótka i taka… jak masło maślane… Aż mi wstyd...

Przepraszam! Ostatnio, jakoś nie mam głowy do pisania. Pomysłów jest mnóstwo, ale jak przyjdzie co do czego i siadam przed klawiaturą, to mam pustkę… Na pewno nie jest to jeden z najlepszych rozdziałów, ale chcę go mieć za sobą. Na chwilę odecną i tak nic lepszego nie wymyślę. Obiecuję, że w następnym zacznie się coś dziać, i będzie dłuższy ,i lepszy, i doskonalszy, i…

… i nie wiem kiedy się pojawi. Aktualnie to wyjeżdżam do babci, przez co nie będę miała dostępu do komputera. Wracam prawdopodobnie dopiero w niedzielę wieczorem :’(

Zapraszam do czytania~!

 

 

Kto pod kim dołki kopie, sam w nie wpada?

Rozdział 11

 

 

Izaya siedział w swoim obrotowym fotelu i wpatrywał się w powoli wschodzące słońce, leniwie oświetlające ulice miasta. Które, jak zwykle żyło całą dobę, oferując najróżniejsze rodzaje rozrywki. Niektórzy ludzie dopiero wracali do domów z całonocnych zabaw na mieście, inni natomiast łapali w pośpiechu taksówki, najwyraźniej już spóźnieni do pracy. Kochał obserwować tą chaotyczną krzątaninę. To jak te słabe jednostki próbowały poradzić sobie ze swoimi problemami. Jak desperacko próbowali dążyć do szczęścia, które byłoby spełnieniem ich naiwnego istnienia. Ale dziś, wszyscy wydawali mu się tacy... odlegli.

Informator większą część nocy spędził wpatrzony w monitor komputera, poszukując przydatnych informacji lub po prostu manipulując swoimi internetowymi znajomościami. Jednak... kilka myśli wciąż nie dawało mu spokoju. Bawiąc się ludzkimi istnieniami nie czuł takiej euforii i podniecenia, jak zazwyczaj. Wszyscy robili to, co chciał. Słuchali się go, jak idealnie wytresowane psy.

Dlaczego... Dlaczego mnie to nie cieszy?

Teraz siedział przed przeszkloną ścianą apartamentu i patrzył. Patrzył na ludzi. Kłębili się po ulicach, jak mrówki. Wystarczyłoby wsadzić tylko patyk do tego mrowiska i nim poruszać, a rozpętało by się piekło...

Odwrócił obojętny wzrok od miasta i spojrzał ze smutkiem na zegar. Nieubłaganie, lecz powoli dochodziła już ósma.

Czas przywitać nowy dzień, jakże fascynującego życia informatora. Może byłoby lepiej gdyby Shizu-chan mnie jednak nie ratował?

Odetchnął ciężko, wstał i skierował się w stronę kuchni. Wszędzie wokół walały się przypalone garnki. Plamy zaschłej owsianki oblepiały, zazwyczaj idealnie wyczyszczony blat. Tak... Nie umiał gotować. Nigdy. Wczoraj robił tą papkę kilka godzin, ale i tak wyszła jakaś dziwna…

Wmawiał sobie usilnie, że nie stara się dla Shizu-chana. Że robi to wszystko, bo musi. Że gdyby były barman zdechł z głodu, Shinra by go zabił. Że Celty nie chciałaby z nim dalej współpracować. Ale tak naprawdę… w głębi serca czuł sumienie. Własne sumienie, którego tak usilnie chciał się wyzbyć. Ono tylko przeszkadzało w osiągnięciu zamierzonych celi. Dawało się we znaki w najmniej odpowiednich momentach. Tak było i teraz. Lecz ku jeszcze większej irytacji informatora, dochodziły do tego inne emocje i uczucia, z których sprawę zaczął zdawać sobie dopiero bardzo niedawno.

Wyciągnął z lodówki jedną z bardziej udanych porcji owsianki, którą przygotowywał wczoraj i postawił garnuszek na palniku.

Owsianka jest na mleku, a ono poprawia stan kości… Shizu-chan w szkole bardzo często je pił. Ale i tak mu nie pomagało. Głupek! W starciu z jego bezwzględną siłą przecież nic nie ma sobie równych! No, oczywiście oprócz mnie. Ale ja… On miał być przecież… moją zabawką. Miałem go zamknąć w bunkrze i się nim bawić… obserwować… prowokować... drażnić... Robić mu wszystko, by zwrócił mi należytą uwagę! A dlaczego…? Jest jedyny. Jedyny w swoim rodzaju. Jedyna żyjąca na Ziemi bestia, kierująca się tylko własnym instynktem i siłą. Niezastąpiony. Ale on od zawsze mnie tylko nienawidził. Widziałem u niego tylko to jedno uczucie, kiedy stałem przed nim. Ale przecież czemu ja się dziwię... Oczywiście, że miał swoje powody. Ale to już później, gdy zacząłem powoli, lecz bardzo skutecznie rujnować jego życie. Ale… Dlaczego nienawidził mnie już od samego początku? Przecież jeszcze wtedy nic mu nie zrobiłem, a on od razu chciał mnie zabić… Przy naszym pierwszym spotkaniu. Wszystko jednak potoczyło się przeciw mojemu planowi. Gdyby nie ten jego pieprzony zwierzęcy instynkt, pewnie nie dostrzegłby we mnie żadnego istotnego zagrożenia. Ale stało się inaczej. Teraz moglibyśmy być dobrymi… znajomymi. Brzmi to, aż śmiesznie. Ale takie miałem zamiary na początku. Oswoić go i wykorzystać jego siłę do własnych celów. Ale właśnie ON, nigdy nie postępował tak, jak chciałem. Pod tym względem jest niezwykle irytujący. Ale także wyjątkowy… Dla mnie. Tylko dla mnie. Tak nieprzewidywalny… Zresztą pokazał to znakomicie, gdy mnie uratował. Chociaż… przecież myślał, że jestem jego najukochańszym braciszkiem… Ale i tak poczułem się… dziwnie. Wtedy, w tym małym pokoiku. Zszokował mnie tym, że posiada troskę. Uspokajał mnie… Był przy mnie… Ale chyba najbardziej zaskoczyło mnie to… że podoba mi się to ciepło, którym mnie otoczył. Chociaż było ono tak nikłe, ale za to prawdziwe. Dawno nie czułem czegoś takiego…

Coś zaczęło śmierdzieć. Izaya spojrzał w dół i dostrzegł kolejny już zniszczony garnek z brązowiącą papką w środku. Jeszcze chwilę temu była to w miarę jadalna owsianka.

Wrzucił naczynie na piętrzącą się górę podobnych. Wyciągnął z kieszeni telefon i  zadzwonił do „Rosyjskiego Sushi”, składając zamówienie, na to co zawsze. Tylko, że tym razem miała to być podwójna porcja, co nie obeszło się bez zdziwienia Simona.

- Wiesz, mam po prostu taki kaprys. Bądź za dziesięć minut. – Odpowiedział na nieme pytanie Rosjanina, po czym się rozłączył.

Skierował się niespiesznie do sypialni. Otworzył cicho jej drzwi i zaglądnął do środka. Shizuo jeszcze nadal spał w takiej pozycji w jakiej go zostawił. „Lekarstwo” Shinry jeszcze najwyraźniej działało.

- No, i co teraz Shizu-chan? – Spytał się szeptem śpiącego blondyna i delikatnie położył się na łóżku obok niego. – Jak zwykle wszystko co robisz działa przeciwko moim planom. Wiesz… Nawet teraz, kiedy leżysz taki bezbronny. – Odetchnął, po czym wplótł palce w jego jasne włosy i zaczął je delikatnie przeczesywać. Na twarzy informatora pojawił się lekki, lecz smutny uśmiech. Jednak nie był on jedną z wielu masek, którymi dysponował na co dzień. – Widzisz… Cały czas mnie nienawidziłeś, już od samego początku. A ja? Z każdą chwilą coraz bardziej się tobą interesowałem. Nasze, tak przeciwstawne do siebie uczucia, cały czas się pogłębiały. Głupie prawda? Chciałem cię trzymać na krótkiej smyczy, tak byś zawsze był na moje żądanie. Bym mógł cię dręczyć i się tobą bawić. Ale nie mogłem… Więc drażniłem cię na odległość. Wszystko co robiłeś było skierowane przeciwko mnie, a jedyne chwile, które mi to wynagradzały, to właśnie te kiedy poświęcałeś mi swoją uwagę. Widzisz pierwotniaku, co się ze mną przez ciebie dzieje? – Zacisnął między palcami farbowane włosy. - Uratowałeś mnie wtedy, ale… dziwnie się czuję, wiedząc że myślałeś, że jestem twoim braciszkiem. Nigdy czegoś takiego nie doświadczyłem, ale domyślam się, że to zazdrość. Wprowadzasz ludzi w skrajności, Shizu-chan. Jeszcze się w tobie przez przypadek zako… - Urwał raptownie. Po chwili zaczął śmiać się histerycznie i zszedł z materaca. – Jak JA mógłbym pokochać ciebie? Hahaha…haha…ha… To nie jest możliwe, prawda? – W mieszkaniu rozległ się dźwięk, oznajmiający dostawę ootoro.  Uśmiechnął się sztucznie, odwrócił się w kierunku drzwi i wyszedł.

Shizuo obrócił głowę, w kierunku gdzie zniknął Izaya. Jego oczy było otwarte. Na jego twarzy malowało się niedowierzanie.

- Kleszczu…